Strona:PL Miciński - Xiądz Faust (low resolution).djvu/97

 Zacząłem spowiedź.
 Jest kanon w naszym kościele, że ksiądz nie może wypowiedzieć niczego, co mu na spowiedzi powierzonym zostało.
 Nawet zbrodni... Nawet zbrodni, której podejrzenie musi upaść na spowiednika.
 Albin z piekielnym zaiste cynizmem — zwierzył mi, że z Mirą umówili się zabić hrabiego — ale tak, aby poszlaki padły na mnie. Wziął mój karabin, wdział mą kapotę, żeby zaś naśladować mą tęgą postać, wziął pod spód kożuch, a na nogi me buty.
 Umyślnie przeszedł ulicą wiejską, łyskając z pod kapoty karabinem i mając ukrytą w kapturze twarz.
 Czekał pod oknem hrabiego, aż księżyc wyjdzie.
 Wyczekawszy momentu, gdy księżyc wśród obłoków wypłynął na pogodne niebo, łotr ten strzelił. Pono hrabia obejmował właśnie córkę w wyraźnym zamiarze stać się Franciszkiem Czenczi.
 Po strzale wybiegła zaraz Mira, krzycząc:
 — Łowić księdza! —
 Wielu ludzi widziało uciekającego mnie, jak wpadłem między drzewa parku, chyłkiem przybiegłem na plebanję, podrzuciłem do chlewu karabin i kapotę...
 Naturalnie nikt nie chciał mnie gonić, wielu płakało nad nieszczęściem:
 „Ze też mógł taki ksiądz... ale zadurzył się w hrabiance, posag wielki, trzeba było ojca zgładzić. W złości utracił ksiądz głowę, wszakoż mógł ot pocichu otruć lub udusić, bo miał siłę za konia — że mu nikt rady­‑by nie dał — ale zapamiętał się... liczył na ciemną noc i na pioruny... Pan Bóg akuratnie księżyc wysłał...
 ot, zgubiony człowiek“.
 — Ale ksiądz mnie nie zdradzi? — mówił Albin, przymrużając jedno oko.