Strona:PL Miodonski O świadectwie duszy.pdf/10

Ta strona została przepisana.

rozumie te zwroty lub nie może pojąć ich głębszej przyczyny. Przyjąwszy tę powszechność świadomości, twierdzi Tertullian, że i pogan nie może tłómaczyć error invincibilis. Każda dusza jest winowajczynią i świadkiem zarazem, o ile nie chce uznać prawdy, której nie może zaprzeczyć. I będzie stała w dniu sądu przed przybytkami Boga, nie wiedząc, co powiedzieć. Głosiłaś Boga, a nie szukałaś go; gromiłaś demony, a czciłaś je; powoływałaś się na sąd Boży, a nie wierzyłaś weń; przeczuwałaś kary w podziemiu, a jednak nie wystrzegałaś się; miałaś przeczucia chrześcijańskie a prześladowałaś chrześcijan!
Pisemko powyższe ma charakter apologetyczny, zmierza bowiem do wykazania racyonalnej podstawy naszej wiary. Dowód oparty na testimonium animae jest tu stosunkowo szeroko rozprowadzony, zasadniczo jednak przypomina podobny argument w Apologetyku Tertulliana (rozdz. 17.) i w dyalogu Minucyusza Feliksa Octavius (rozdz. 18, 11):
Tertullian: Vultis ex animae ipsius testimonio comprobemus (deum unum)?... deus bonus et magnus’ et quod deus dederit’ omnium vox est. Iudicem quoque contestatur illum deus videt’ et deo commendo’ et deus mihi reddet’.
Min. Felix: Quid quod omnium de isto (deo solo) habeo consensum? Audio vulgus: cum ad caelum manus tendunt, nihil aliud quam o deus’ dicunt et deus magnus est’ et deus verus est’ et si deus dederit’.

Zdawałoby się na pierwszy rzut oka, że jeden autor zużytkował drugiego, jakoż rzeczywiście A. Ebert[1] przyjmuje, iż dowód Tertulliana w Apologetyku jest przejęty z Minucyusza. Punktem wyjścia dla Tertulliana, jak widzieliśmy, była pewna wspólna, ogólna właściwość natury ludzkiej, ale i inni apologeci, np. Origenes, podnoszą ścisły związek chrześcijaństwa z głosem naszej duszy i na tej podstawie odwołują się do świadomości Boga u pogan[2]. Pożądanego wyjaśnienia dostarcza sam początek De testimonio animae. Dowiadujemy się mianowicie, że chrześcijańscy literaci z największą skrzętnością wydobywali z pism poetów i filozofów pogańskich zdania, podobne lub zbliżone do nauki Chrystusa i ogłaszali je w małych zbiorkach, ale bezskutecznie, gdyż odpowiadano

  1. Por A. Ebert, Allg. Gesch. d. Literatur d. Mittelalters im Abendlande, I². str. 43.
  2. Por. I A. Möhler, Patrologie, I. str. 710; Esser, l. c. 169-170.