Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/104

 Podeszło do niego kilku ludzi... inni uciekli... Mer wydawał rozkazy:
 — Kwasu karbolowego!... Do łaźni go!... Zapalić ognie na bulwarze...
 I nie zwracając uwagi na protesty właściciela: „Ja panu mówię, że jest on pijany“, mer wskoczył do łodzi.
 — Pomóżcie mi... pomóżcie... Nie obawiajcie się...
 Marynarza podnieśli i wynieśli z łodzi. Potem trzech ludzi, z merem na czele, poniosło go do szpitala.
 — Co się stało... Co się stało? dopytywały się kobiety na widok tej niezwykłej procesji...
 A mer odpowiadał:
 — Nic... Idźcie do siebie... Nic... Nie lękajcie się... To cholera...
 Kobiety bladły przy tej nowinie i rozbiegały się po całej wsi, wołając w przerażeniu:
 — Cholera!... cholera!... u nas jest cholera!...
 Wśród ogólnej paniki, mer wydawał rozkazy.
 — Uprzedzić rektora... Niech biją w dzwony... Polać ulice chlorem... Nie obawiajcie się... Zapalić ognie, jak w Marsylji...
 W szpitalu mer sam pielęgnował marynarza... Rozebrał go, obmył, i zaczął dodawać otuchy pobladłym zakonnicom:
 — Widzicie?... ja nie obawiam się.... Nie trzeba się bać... To nic... Ja jestem tu...
 Położył chorego do wygrzanego łóżka, wytarł go szczotkami, położył na boki, na nogi, pod pachy i na