Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/22

doczną rozkoszą wdychać zaczął powietrze, przesiąkła zapachem tej skóry i piołunówki.
 — Tak, generale.
 — I dziwi się pan jej?
 — Przyznaję się, generale.
 — To skóra murzyna, mój chłopcze.
 — Skóra.
 — ...murzyna... Tak... Nieprawdaż, wspaniała myśl?
 Czułem, że zbladłem, i aż słabo mi się zrobiło z powodu niespodziewanego wstrętu. Lecz zrobiłem wysiłek nad sobą, ażeby przezwyciężyć tą chwilową słabość. Zresztą łyk piołunówki szybko przywrócił równowagę moim organom.
 — Rzeczywiście, to świetna myśl, — potwierdziłem.
 Generał Archinar — ciągnął dale}?
 — Przynajmniej murzyni przesianą drętwieć w bezczynności, i kolonje nasze przydadzą się nam jeszcze. Wszelkiemi siłami staram się to dowieść. Popatrz na tą skórę, młodzieńcze, pomacaj ją... Prawdziwy safjan, nieprawdaż? Nie ustąpi najlepszej skórze kordobańskiej.
 Wstaliśmy ze skór i obeszliśmy pokój, starannie przyglądając się pasom skóry, okrywającej ściany pokoju. Generał co chwila powtarzał?
 — Świetna myśl, co? Pomacaj pan... Piękne... trwałe... nieprzemakalne... Dobre źródło dochodu!..
 A ja, robiąc minę, że pragnę poznajomić się z korzyściami tej nowej gałęzi garbarstwa, zadawałem mu pytania techniczne;