Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/38

czas wyjaśnień rozbił nawet trzy lustra i kilka bardzo drogich drobiazgów... Oddał mi potem klucz od mieszkania i poszedł.
 Nie widziałem się z nim potem lat kilka i zupełnie straciłem z oczu markizę de Parabol.
 Spotkałem się z nią razu pewnego wieczorem w znajomym mi domu pewnej austryaczki z Galaty, która przyjmowała u siebie dość dziwne osobistości i śpiewała romanse Schumana.
 Najlepszem z tego wszystkiego było to, że w domu tym nikt nikogo nie znał, gdyż goście bezustanku się zmieniali; zbierano ich przeważnie w koloniach cudzoziemskich, a nawet w najbardziej eleganckich kolonjach stolicy.
 Podszedłem śpiesznie do pani de Parabol.
 Była wciąż jednakowo młoda, piękna, wesoła, zachwycająca, namiętna, tylko włosy jej stały się jakby jaśniejszymi.
 — Jak już dawno się nie spotykaliśmy — zawołałem — co z panią się działo po katastrofie?...
 Pani de Parabol uważnie patrzała na mnie, starając się przypomnieć coś sobie.
 — Jakiej katastrofie? — wyrzekła.
 — Wszak pani de Parabol?
 — Ma się rozumieć... A pan kto taki, panie?
 — Jerzy Vasseur — oznajmiłem jej, kłaniając się — pani mnie nie pamięta?
 — Nie...
 — A Lucjana Prian?
 — Lucjana Prian? Jakiego Lucjana Prian?... Niskiego blondyna?