Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/39

 — Nie, wysokiego bruneta.
 — Zupełnie nie pamiętam!
 — Wysoki brunet, którego pani namiętnie lubiła... trzy miesiące... u mnie... w mojem mieszkaniu... w takiem ślicznem mieszkaniu?...
 Pani de Parabol skupiła się, przypomniała sobie w myśli wszystkich kochanków swoich... wszystkie ich mieszkania... i rzekła ze szczerym smutkiem:
 — Nie, wysoki brunet... w pańskiem mieszkaniu? nie pamiętam nic podobnego... Mojem zdaniem pan jest niespełna rozumu!...
 W tydzień potem spotkałem ją w innym znajomym mi domu, u pewnej amerykanki z Kanady, która śpiewała Schuberta, naśladując Ivette Guilbert...
 Pierwsza podeszła do mnie, grzeczna i uśmiechnięta:
 — Pan napewno wziął mnie tego wieczoru za obłąkaną?... Teraz przypomniałam sobie wszystko... Lucjan Prian!... Jakże by!... Boże, jakiż on był głupi i jakieśmy go obydwoje oszukiwali...
 — Jam go oszukiwał? — zawołałem, — lecz z kimżeź?
 — Ze mną, ma się rozumieć... Nasze pocałunki... nasze kąsanie... i moje włosy! Tyś już zapomniał to, niewdzięczny?...
 Teraz na mnie przyszła kolej zdziwienia się.
 — Pani się myli!... Pani oszukiwała mego przyjaciela Lucjana Priana nie ze mną!
 — Lecz z kimżeż?... Wszak pan był przyjacielem Lucjana Prian?
 — Najzupełniejsza prawda!