Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/44

 — Waży tylko trzydzieści grammów...
 — Jakiż malutki! — ledwie dosłyszalnie zamruczał blady jak trup baron.
 — Lecz, panie baronie... żelazo odznacza się swoją wagą.
 — Jakiż on malutki!... jaki malutki!...
 Wziął w drżące palce odrobinę metalu, popatrzał na nią i westchnął:
 — Zatem, oto gdzie jest całe życie moje! W tem czarnem ziarnku skryta jest cała bezgraniczność miłości mojej! Jak Boule de Neige szczycić się będzie takim klejnotem... I jak ona pokocha mnie!... jak będzie płakać z miłości!...
 Ostatnie słowa wyszeptał, gdyż zbrakło mu sil wypowiedzieć je głośno. I powtórzywszy sobie:
 — Tak, to malutki kawałeczek, lecz nigdy jeszcze podobny klejnot nie ozdabiał szyi lub palca kobiety.
 Zasnął niespokojnym snem...
 W parę dni potem baron wpadł w agonię.
 Boule de Neige stała przy łóżku jego i rozglądała się wkoło znudzonym wzrokiem, który wyraźnie mówił:
 — Stary mi się sprzykrzył... W żaden sposób nie może umrzeć... Chciałabym iść stąd.
 Wszedł lokaj z futerałem w ręku.
 — Co to takiego? — zduszonym głosem spytał baron.
 — To pierścionek... panie baronie.
 Na twarzy umierającego ukazał się uśmiech. oczy mu błysnęły.