Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/95

duty, jak cudzoziemcy... jak żydzi?.. Czyż ja jestem w surducie... i w rurze błyszczącej, jak słońce?... No, powiedzcie?
 — Niech żyje pan markiz!
 — Noszę bluzę chłopską... bluzę uczciwego włościanina francuzskiego... robotniczą bluzę... bluzę francuzkich oszczędności...
 — Niech żyje pan markiz!...
 — I nie uważam tego za hańbiące dla siebie. Nieprawdaż?..
 — Niech żyje... niech żyje pan markiz...
 — Wtedy gdy ten łotr... ten kosmopolita.. ten socjalista...
 — Tak!.. tak!.. tak!..
 — ...ośmiela się zjawiać tu... ubliżać ubóstwu ludu...
 — Tak... tak... Prawda...
 — ...uczciwego rolnika... który stanowi dumę Francji!.. Ach, niech djabli wezmą!..
 — Precz ze zdrajcami!..
 Nieszczęsny kandydat zatrzymał się, nie rozumiejąc, czem mógł wywołać taki wybuch oburzenia... Przedewszystkiem obejrzał swój surdut, jakby chcąc przekonać się, że w nim niema nic ubliżającego dla ludu. Potem próbował mówić protestować... Leci głos jego zagłuszony został głosami tłumu...
 — Precz ze zdrajcami!...
 — Wracaj do Niemiec!..
 — Do Anglji...
 — — Tak... tak... Precz ze zdrajcami!..