Strona:PL Mirbeau - Życie neurastenika.djvu/99

przed piętnastu laty lewą rękę przy pracy... Od czasu tego żył z jałmużny, zajmował się jakiemiśkolwiel łatwemi robotami i w wolnym czasie łapał raki... Lecz pomimo to wszystko żył w wielkiej biedzie...
 Markiz podszedł do wuja Francharda i wesoło za wołał do niego:
 — Witaj wuju Franchard... Jak się masz?..
 — Źle, p. markizie... źle... — odpowiedział staruszek, zdejmując czapkę i kłaniając się...
 — Co tam!.. odrzekł markiz: wy zawsze się skarżycie... A tymczasem jesteście prości i mocni, jak dąb...
 Wuj Franchard pokiwał głową:
 — Jak dąb... Niech pan tak nie myśli, panie markizie... Ach mój Boże!..
 Markiz rozsunął nogi, obute w sztulpy z łosiowej skóry, podparł się lewą ręką pod bok i, ścinając trzciną trawę, zawołał przyjacielskim tonem:
 — Łobuz z wuja Francharda!...
 Potem dodał:
 — Dobry połów?...
 — Pan jest bardzo dobry, panie markizie... Niczego sobie... Dziś jestem zadowolony...
 — Aha!... Tem lepiej, niech djabli wezmą... Znaczy się, że złapaliście wiele raków?...
 — Ze dwie setki, p. markizie... a, być może i więcej...
 — Niech djabli wezmą!... I ładnych?..
 — Najlepszych, p. markizie...
 — A wiele kosztują raki?...