Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/103

spany zostat w przedziale... pani zaś udała się ze mną do sali, gdzie przeglądano rzeczy...
 — Czy ma pani co do opłaty? — zapytał nas gruby celnik, który, widząc ładną i elegancką panią, spodziewał się mieć przyjemność oglądania miłych rzeczy... Ponieważ bywają celnicy, dla których ten rodzaj przyjemności fizycznej jest niemal aktem posiadania, gdy mogą zanurzać swe tłuste palce w majtki i koszule pięknych dam.
 — Nie... — odpowiedziała pani... Nic nie mam...
 — Zatem... proszę otworzyć ten kufer...
 Z pomiędzy sześciu kufrów, które zabraliśmy, wybrał największy, najcięższy, kufer ze świńskiej skóry, okryty szarym płóciennym pokrowcem.
 — Kiedy tu nic niema!... — wyrzekła pani poirytowana.
 — W takim razie proszę otworzyć... — rozkazał.
 Najwidoczniej postanowił właśnie panią poddać szczegółowej rewizji.
 Pani — ach, widzę ją dotąd — wyjęła ze swego woreczka pęk kluczyków i otworzyła kufer. Celnik z nienawistną radością oddychał wonią, która go uderzyła, i w tejże chwili zanurzył swe czarne i niezgrabne łapy pomiędzy cienką bieliznę i suknie... Pani była wściekła, wykrzyknęła, gdy to zwierzę gniotło jakby z umyślną złośliwością wszystko to, co było starannie poukładane....
 Rewidowanie zdawało się być skończonem, gdy wtem strażnik zauważył na dnie kufra długą szkatułkę do klejnotów z czerwonego aksamitu i zapytał:
 — A to?... Co to jest?
 — Klejnoty... — odpowiedziała pani z pewnością siebie, bez najmniejszego zmieszania.
 — Proszę otworzyć.
 — Powiedziałam już Panu, że są tam klejnoty... więc po co?
 — Proszę otworzyć...
 — Nie... Nie otworzę... jest to nadużycie władzy... Powiadam panu, że nie otworzę... Przedewszystkiem nie mam klucza.