Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/107

 — W istocie, zdaje mi się, że widziałam jedną żółtą książkę z klamrą złoconą na stole, przy łóżku, w pokoju pani...
 — A Więc?
 — Zatem nie wiem co pani z nią zrobiła...
 — Czy ją zabrałaś?
 — Ja proszę pani?
 I ze wspaniałem zuchwalstwem:
 — Ach! nie!... — wykrzyknęła... — Chyba pani nie chce, abym czytała podobne książki.
 Ta Matylda była niemożliwą!... I pani przestała nalegać.
 Przez cały dzień następnie Matylda mówiła.
 — Uwaga... Będziemy odczytywały mszę...
 Wyciągała z kieszeni małą żółtą książeczkę i czytała nam, pomimo protestów guwernantki angielki, która wołała:
 — Przestań — jesteś nieuczciwą dziewczyną...
 I jednocześnie ta sama angielka wytrzeszczała oczy. I przez lornetkę, wetknąwszy nos w rysunki, przyglądała się im z miną obrzydzenia.
 Ach, jakaż to była z tem zabawa!...
 A ta guwernantka angielka! Nigdy w swojem życiu nie spotkałam takiej pijaczki i to tak zabawnej. Upiwszy się, była łagodna, czuła i kochliwa nadewszystko z kobietami.. Nałóg, który ukrywała pod maską śmiesznej powagi, odkryty ukazywał całą swą komiczną piękność. Rozwiązłość jednak angielki była raczej mózgowa aniżeli czynna i nie słyszałam nigdy, aby się ona kiedykolwiek urzeczywistniała. Według określenia pani, Miss zadawalniała „urzeczywistnienie“ przez samą siebie... Naprawdę, że brakowało w jej zbiorze ludzkich bzików i rozpustników kogoś, kto mógłby dobrze scharakteryzować ten dom prawdziwie modernistyczny.
 Pewnej nocy wypadło mi oczekiwać na panią. Wszyscy w domu spali a ja znajdowałam się sama w garderobie, w której zdrzemnęłam się.
 Koło drugiej po północy pani powróciła. Na dźwięk dzwonka zerwałam się i pobiegłam do pokoju pani. Właśnie