Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/145

 — Dlaczego panienka nie zakradnie się do ich łóżek i nie obedrze im łbów z kudeł?... Ach, ci niechluje!... Ach, na miłość boską, urządziłbym ja was dobrze, ha!... to także pomysł!....
 Potem:
 — A propos... panienka wie?... Kleber?... moja maleńka, łasiczka?
 — Tak... A więc?...
 — A więc zjadłem ją... He!... He!...
 — Pewnie nie była bardzo smaczna?... niech pan powie.
 — He!... tak smakowała jak zły królik.
 Była to całkowita mowa pogrzebowa o tem biednem zwierzątku.
 Opowiedział mi także kapitan jak w przeszłym tygodniu pod kupą chrustu złapał jeża. Był w usposobieniu takiem, iż go zapragnął oswoić... Nazwał go Buzbaki... To także pomysł!... Zwierzątko inteligentne, śmieszne, niezwykłe i które wszystko zjadało.
 — Daję słowo!... wykrzyknął... tego samego jeszcze dnia ten przeklęty jeż zjadł befsztyk, potrawkę z baraniny, soloną słoninę, ser szwajcarski i konfitury... Jest zadziwiający... jest nienasycony... zupełnie taki, jak ja... zjada wszystko!
 W tejże chwili mały służący przeszedł przez aleje, ciągnąc w taczkach kamienie, stare pudełka od sardynek, całą kupę resztek, które wywoził w dół, w którym składano odpadki...
 — Chodź tu!... zawołał kapitan...
 I gdy się dowiedział, że pan Lanlaire jest na polowaniu, pani w mieście, Józef gdzieś posłany, wziął taczki i każdy kamień, każdy odpadek rzucał jeden po drugim do ich ogrodu, krzycząc na całe gardło:
 — Masz Świnio!... Masz łajdaku!...
 Kamienie fruwały, odpadki padały na jeden z zagonów świeżo obrobionych, na którym Józef posadził groch.
 — Dalej... huzia!... Jeszcze!... jeszcze wszędzie!...