Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/226

i powolnym, nieco czerwieniąc się, stawiałam tacę na małym stoliku, obok kominka.
 I jakgdyby naprawdę zobaczył mnie poraź pierwszy, powiedział:
 — Ale ty jesteś bardzo szykowną dziewczynką... Odkąd tu u nas jesteś?..
 — Od trzech tygodni, proszę pana.
 — To zadziwiające!
 — Co tak zadziwia pana?..
 — To mnie dziwi, że dotąd nie zauważyłem, iż jesteś tak piękną dziewczyną..
 Złożył nogi, wyciągnął je na dywan i uderzywszy się po udach białych i okrągłych, tak białych i tak okrągłych, jak uda kobiet...
 — Chodź tutaj!.. wyrzekł.
 Zbliżyłam się, drżąc nieco. Bez słowa objął mnie wpół i zmusił, abym siadła na krawędzi łóżka obok niego...
 — Och, panie Ksawery!.. westchnęłam, opierając się łagodnie... Niech pan da pokój... proszę pana... Gdyby to rodzice pańscy zobaczyli? Ale on roześmiał się.
 — Moi rodzice... Och, czy ty wiesz... moi rodzice... gwiżdżę na nich....
 Było to jego ulubione słowo. Gdy go pytano o jakąś rzecz, odpowiadał: „Gwiżdżę na to“. I „gwizdał“ na wszystko..
 Gdy udało mi się wstrzymać nieco pierwszy atak jego niecierpliwych rąk, wdzierających się za mój stanik... zapytałam go:
 — Jedna rzecz intryguje mnie. Dlaczego pan, panie Ksawery, nigdy nie bywa na obiadach pani?
 — Ach! Ty nie chcesz kotku?... nie widzisz... nudzą mnie te obiady pani.
 — A czemże się to dzieje, że w tym domu jedynie w tym pokoju niema portretu papieża?..
 Ta uwaga pochlebiła mu... Odpowiedział: