Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/228

Fumeau he?... Ten, który należał do rady sądowniczej przed dwoma miesiącami?.. Gdzież ty byłaś?
 — Zupełnie nic nie wiem, zapewniam pana, panie Ksawery.
 — A to gęś! A zatem zrobiłem doskonały interes w przeszłym roku z Fumeau... och, doskonały... Zgadnij jaki?... Nigdy nie zgadłabyś!..
 — Jakże pan chce, abym odgadła, kiedy go wcale nie znam?...
 — A więc tak, moje bobo... Zapoznałem — to jest tego, he! rozumiesz.. moją matkę z Fumeau... Daję słowo... to był wynalazek... A najzabawniejsze, że mama w ciągu dwóch miesięcy potrafiła naciągnąć Fumeau na trzysta tysięcy... I papa także na swoją działalność!.. Ach, to była gratka... Gdyby nie to, zginęlibyśmy... Długów było po uszy... Księża również nie chcieli o niczem słyszeć... Co ty powiesz na to?
 — Mówię, panie Ksawery, że pan ma zabawny sposób opowiadania o swojej rodzinie.
 — Cóż chcesz, moje złotko... jestem anarchistą... Gwiżdżę na rodzinę...
 Podczas tego rozpiął mój stanik, stary stanik od pani, który wprawił mnie w zachwyt...
 — Och, panie Ksawery... panie Ksawery... jakiż pan bezwstydny... to bardzo źle!
 Próbowałam dla formy bronić się. Ale on łagodnie zasłonił mi usta ręką.
 — Cicho bądź! — wyrzekł.
 Przewrócił mnie na łóżko.
 — O, jak ty ładnie pachniesz!.. szepnął... Mała rozpustnico, pachniesz, jak mama...
 Tego ranka pani była dla mnie szczególniej uprzejmą...
 — Jestem bardzo zadowolona z ciebie, Mery, powiedziała... dokładam ci dziesięć franków do pensji.
 Czy też tak za każdy raz dokładać mi ona będzie dziesięć franków?.. pomyślałam... W takim razie dobrze idzie... to bardzo przyzwoicie...