Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/232

 — To nic — powiedział. — Idź przynieś mi te dziewięćdziesiąt franków... Oddam ci je jutro...
 Wziąwszy pieniądze, podziękował mi w ten sposób: „To dobrze“, tonem krótkim i suchym, który zmroził mi serce. Potem wyciągnął nogę ruchem brutalnym i:
 — Zawiąż mi sznurowadło u buta... rozkazał zuchwale... Prędko, spieszę się...
 Spojrzałam nań smutno, błagalnie:
 — Zatem nie zostanie pan dziś wieczór na obiedzie, panie Ksawery?
 — Nie... mam obiad na mieście... Spiesz się...
 Zawiązawszy sznurowadła, jęknęłam:
 — Zatem będzie pan znowu wyprawiał wesela z temi nieczystemi kobietami?... I nie powróci pan na noc?... A ja przez całą noc będę płakała... to nieładnie, panie Ksawery...
 Głos jego stał się twardym, a nawet zupełnie złym, gdy wypowiadał do mnie te słowa:
 — Jeżeli dlatego mi to mówisz, że pożyczyłaś mi dziewięćdziesiąt franków... możesz je sobie zabrać z powrotem... Zabieraj je.
 — Nie...nie... — wzdychałam. — Pan wie dobrze, że to nie dlatego.
 — A więc daj mi święty spokój!...
 Pospiesznie skończył się ubierać... i wyszedł nie uścisnąwszy mnie, nawet bez jednego słowa pożegnania.
 Nazajutrz nie było mowy o zwrocie pieniędzy, nie upominałam się. Sprawiało mi to przyjemność, iż ma on cośkolwiek odemnie...
 I zrozumiałam wówczas kobiety, które zapracowywują się, zrozumiałam kobiety, sprzedające się przechodniom w nocy na chodnikach ulic. Zrozumiałam kobiety, które kradną, kobiety, które zabijają... dla dostarczenia pieniędzy mężczyźnie, którego kochają...
 Oto co nawiedziło mnie... I czy naprawdę tak nawiedziło mnie, że się na wszystko godziłam?... Niestety, nic nie wiem...