Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/274

wani do biura coraz piskliwszym głosem pani Paulhat-Durand, której twarz woskowo-żółta w końcu ze złości zieleniała... Co do mnie, w tej chwili wiedziałam z kim mam do czynienia, i że miejsce nie będzie odpowiednie... I dla rozrywki wprowadzałam w podziw piękne damy... bo oto ja zaczynałam wypytywać je... odpłacając pięknem za nadobne... „
 — Pani jest zamężna?... — pytałam.
 — Naturalnie.
 — A czy... pani ma dzieci?
 — Ma się rozumieć...
 — A psy?...
 — Tak.
 — Czy panna służąca musi czuwać po nocach?
 — Gdy wychodzę wieczorem... naturalnie.
 — A czy pani często wychodzi wieczorem?
 Usta owej pani zaciskały się... Już miała odpowiedzieć. Wówczas ja, zmierzywszy wzrokiem pogardliwym jej kapelusz, kostjum oraz całą postać, odpowiadałam krótko, wzgardliwie:
 — Żałuję, ale miejsce u pani nie podoba mi się... Nie chcę być w takim domu, jak u pani.
 I wychodziłam tryumfująco...
 Pewnego dnia mała kobietka o włosach nieprzyzwoicie umalowanych, z ustami uczerwienionemi, z uróżowanymi policzkami, nadęta jak kura afrykańska, uperfumowana niemożliwie, pytała mnie już po trzydziestu sześciu innych pytaniach.
 — Czy dobrze się prowadzisz?... Czy przyjmujesz u siebie kochanków?
 — A pani?... — odparłam spokojnie, nie okazując zdziwienia.
 Inne z nas mniej wymagające, bardziej wyczerpane lub łagodniejsze, godziły się na te śmierdzące miejsca.
 Żegnano je:
 — Szczęśliwej drogi... Do niedługiego zobaczenia!...
 Gdy tak patrzyłam na te nasze wszystkie skupione po-