Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/279

i trykotowy kaftanik, obciskający jej chudą talję, biały czepeczek na porządnie uczesanej głowie, z pod którego wysuwały się falujące blond włosy, okalające czoło.
 Dama nie spuszczała z niej oczu, egzaminowała ją szczegółowo, zaczepnie, nieprzyjemnie, przejmująco, aż nareszcie zdecydowała się przemówić:
 — A więc — wyrzekła — chcesz się zgodzić za pannę służącą?
 — Tak, proszę pani.
 — Wcale nieźle wyglądasz... Jak się nazywasz?
 — Janina Godec...
 — Co powiadasz?.. jak?..
 — Janina Godec, proszę pani...
 Pani wzruszyła ramionami.
 — Janina — wyrzekła. — To nie jest wcale imię odpowiednie dla służącej... jest to imię dla panienki. Jeżeli zgodzisz się do mnie na służbę, mam nadzieję, że nie będziesz miała pretensji do zatrzymywania imienia Janiny?...
 — Jak pani będzie sobie życzyła.
 Janina spuściła głowę... i oparła ręce na lasce swego parasola.
 — Podnieś głowę — rozkazała pani — trzymaj się prosto... Czyż nie widzisz, że dziurawisz dywan końcem parasola. Skąd jesteś?
 — Z Saint-Brieuc.
 — Z Saint-Brieuc!
 I przybrała wyraz pełen pogardy, który szybko przeszedł we wstrętny grymas... kąty oczu jej zwęziły się, jak gdyby wypiła szklankę octu.
 — Z Saint-Brieuc?.. — powtórzyła. — Zatem jesteś bretonką? Nie lubię bretonek... są uparte i nieporządne...
 — Bardzo lubię porządek, proszę pani — protestowała Janina.
 — Ach, sama to o sobie mówisz... Ile masz lat?
 — Dwadzieścia sześć.
 — Dwadzieścia sześć?.. Zapewne z opuszczeniem mie-