Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/28

coś powiedzieć, ale nie będąc wymownym, nie potrafił nic z siebie wydobyć. Bawił mnie ten jego kłopot... Nareszcie po długiej pauzie:
 — Zatem przyjechałaś z Paryża?
 — Tak, panie.
 — To dobrze... to bardzo dobrze...
 I nieco śmielej:
 — Jak ci na imię?
 — Celestyna... panie.
 Z rodzajem zadowolenia zatarł ręce i wyrzekł:
 — Celestyna! ach! ach!.. To bardzo dobrze... Niezwyczajne imię, daje słowo!.. Aby tylko pani nie chciała go odmienić... ma tę manję...
 Odpowiedziałam z godnością i uszanowaniem:
 — Jestem na rozkazy pani.
 Bezwątpienia... tak... Ale to ładne imię...
 O mało nie parsknęłam śmiechem. Pan zaczął chodzić po sali, potem raptownie usiadł na krześle, wyciągnął nogi, i spojrzawszy na mnie jakby z prośbą o przebaczenie, proszącym głosem spytał:
 — Więc Celestyno, ja będę cię nazywał zawsze Celestyną... czy będziesz tak dobra pomódz mi zdjąć buty?... czy to nie sprawi ci przykrości?...
 — Naturalnie, że nie, proszę pana.
 — Bo widzisz... są to przeklęte buty... bardzo je trudno zdjąć... tak się ześlizgują...
 Ruchem harmonijnie wdzięcznym, choć nieco prowokacyjnym uklękłam przed nim. I podczas gdy rozsznurowywałam jego buty mokre i zabłocone, odczuwałam doskonale, iż nos jego napawa się moim pachnącym karkiem, a oczy z wielkiem zainteresowaniem przyglądają się mojemu stanikowi oraz sukni... W tejże chwili wyszeptał:
 — Sapristi! Celestyno... nadzwyczajnie pachniesz!
 Nie podnosząc oczu, z zadziwieniem powtórzyłam:
 — Ja, panie?