Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/280

sięcy, w których cię karmiono... Wydajesz się starszą... Nie masz potrzeby oszukiwania mnie...
 — Nie oszukuję pani... Zapewniam panią, że mam dwadzieścia sześć lat... Jeżeli wyglądam starzej, to dlatego, że długo chorowałam.
 — Ach, chorowałaś?.. — zauważyła burżujka z przekąsem. — A czy długo chorowałaś?.. Uprzedzam cię, że u mnie w domu jest dużo roboty i że potrzebuję kobiety bardzo zdrowej.
 Janina chcąc naprawić swe poprzednie niebaczne słowa, wyrzekła:
 — Ale teraz jestem zdrowa... zupełnie zdrowa...
 — To twoja rzecz... My nie możemy brać tego pod uwagę... Jesteś panną, czy zamężną?..
 — Jestem wdową, proszę pani.
 — Ach!.. ale spodziewam się, że nie masz dziecka?..
 I gdy Janina nie odpowiedziała w tej chwili, pani szybko pytała:
 — Ostatecznie... masz dzieci, tak, czy nie?..
 — Mam córeczkę — odparła nieśmiało pokojówka.
 Wtedy pani zaczęła wyprawiać miny i ruchy, jakgdyby odpędzała od siebie rój much.
 — O, żadnych dzieci w moim domu... — wykrzyknęła — żadnych dzieci... za żadną cenę nie chcę tego... Gdzie jest twoja córka?
 — Jest u ciotki mego męża...
 — A czemże się ta ciotka zajmuje?
 — Ma szynk w Rouen...
 — To smutne rzemiosło... Pijaństwo, rozpusta, piękny przykład dla małej dziewczynki!.. Zresztą to twoja rzecz... Ile lat ma twoja córka?
 — Osiemnaście miesięcy, proszę pani.
 Pani podskoczyła i gwałtownie obróciła się w fotelu. Była oburzona, zgorszona... Coś w rodzaju kwiku wybiegło na jej wargi:
 — Dzieci!... — zrzędziła — proszę cię... jak można mieć