Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/288

 — Ludwika Randon.
 — Jestem bretonką... z Audierne... — mówiłam dalej — a czy ty także jesteś bretonką?
 Zdziwiona, że ktoś chciał z nią rozmawiać, i obawiając sic obelgi, albo szyderstwa, nie odpowiedziała odrazu... Zagłębiła tylko palec w przepaścistej jamie swego nosa i milczała.
 Powtórzyłam pytanie:
 — Z jakiej części Bretanji pochodzisz?
 Wtedy spojrzała na mnie i, widocznie przekonawszy się, że w oczach moich niema nic złośliwego, namyśliła się i odpowiedziała:
 — Jestem z Saint-Michel en Grève... tuż z pod Latinion.
 Nie chciało mi się już więcej mówić... Głos jej odpychał mnie. To nie był głos, a raczej coś ochrypłego, potłuczonego, jakby czkawka... coś jakby bulgotanie w brzuchu...
 Ach, litość moja opuściła mnie, gdym posłyszała ten głos... Mimo to, jednak pytałam:
 — Czy masz jeszcze rodziców?
 — Tak... ojca... matkę... dwóch braci... cztery siostry... jestem najstarszą.
 — Cóż robi ojciec?
 — Jest kowalem.
 — Jesteście biedni?
 — Ojciec mój ma trzy pola, trzy domy, trzy parowe maszyny do młócenia...
 — Zatem jest bogaty?
 — Pewnie... że jest bogaty... Uprawia pola... wynajmuje domy... a z parowemi maszynami jeździ po wsiach młócić zboże wieśniakom... a brat mój podkuwa konie...
 — A siostry?
 — Hm! one mają piękne czepki z koronkami... i haftowane suknie.
 — A ty?
 — Ja nie mam nic.