Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/289

 Odwróciłam się, aby nie czuć tego śmiertelnego odoru, jaki szedł ku mnie wraz z tym głosem.
 — Dlaczegóż więc jesteś służącą?.. — spytałam.
 — Ponieważ...
 — Dlaczego porzuciłaś swoje strony?
 — Ponieważ...
 — Nie byłaś szczęśliwą?..
 Zaczęła mówić bardzo szybko głosem, w którym słowa tak zapadały się, jakby kto kamienie rzucał w przepaść...
 — Ojciec mnie bił... matka mnie biła... siostry mnie biły... wszyscy mnie bili... i kazali mi wszystko robić... Ja wychowałam swoje siostry...
 — Dlaczego bili?
 — Nie wiem... aby bić... W każdej rodzinie musi zawsze być ktoś, kogo biją... bo... oto... niewiadomo...
 Pytania moje już nie męczyły jej, nabierała zaufania.
 — A ciebie — spytała — czy rodzice nie bili?..
 — O tak...
 — Naturalnie... to już tak jest...
 Ludwika przestała dłubać w nosie i obie ręce z oparszywiałymi paznokciami rozpłaszczyła na udach... Szeptano wokoło nas, śmiano się; kłótnie, skargi innych przerywały naszą rozmowę...
 — A w jaki sposób znalazłaś się w Paryżu?.. — spytałam po chwili milczenia.
 — Przeszłego roku — opowiadała Ludwika — w Saint-Michel en Grève była jedna pani z dziećmi z Paryża i kąpała się w morzu... ponieważ oddaliła swoją służącą, która ją okradła... dostałam się do niej... zabrała mnie z sobą do Paryża... do pielęgnowania jej starego, chorego ojca, który miał sparaliżowane nogi...
 — I czemuż tam nie zostałaś; w Paryżu bardzo trudno o miejsce...
 — Nie mogłam... — odrzekła energicznie. — Byłabym została... ale nie można było się zgodzić...
 Oczy jej, zazwyczaj jakby zakopcone, dziwnie rozjaśni-