Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/333

 — He... czyż to można wiedzieć?... Mężczyźni są tak śmieszni...
 — Ależ mówię ci, że jesteś moją żoneczką... moją drogą... jedyną żoneczką!..
 — A ty... moje bebe... moje wielkie bebe... jedyne wielkie bebe twojej żoneczki!...
 Sznurowałam gorset pani, która, stojąc przed lustrem, przyglądała się naprzemian swoim podniesionym w górę ramionom, to swemu brzuchowi... Miałam wielką ochotę do śmiechu. Aż poty uderzały na mnie, tak śmieszyły mnie słowa „jego żoneczką i jej wielkie bébé“.
 I jakież przytem mieli kapitalne miny... Gdy już pan spenetrował cały pokój, spódniczki, pończochy, chusteczki, poruszył szczotki, kubeczki, flaszeczki, wtedy ujął dziennik z modami, który leżał na toalecie, i siadłszy na taboreciku pluszowym, zapytał:
 Czy jest rebus w tym numerze?
 — Zdaje się. że jest...
 — A czy odgadłaś go?
 — Nie, nie odgadłam.
 — To zobaczę go.
 Podczas gdy pan ze zmarszczonem czołem zajął się rebusem, pani wyrzekła nieco oschle:
 — Robert?
 — Co, moja droga?
 — Więc ty nic nie zauważyłeś?
 — Nie... co?... w rebusie?...
 Wzruszyła ramionami i zagryzła usta.
 — Zajmujesz się tylko rebusem!... Więc nic nie zauważyłeś?... Zatem ty nigdy nic nie umiesz zauważyć?...
 Pan zaczął przyglądać się dywanowi, toalecie, drzwiom, wzrokiem uważnym... nadzwyczaj komicznym...
 — Daję słowo, nic... cóż to być może?... Czyż jest tu coś nowego, czego nie mogę zauważyć?... Nic nie widzę, daję słowo honoru!..
 Pani posmutniała i westchnęła: