Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/341

 — A Wiliama?
 — Wiliama także niema...
 — A gdzie jest?
 — A skądże mogę o tem wiedzieć?
 — Chciałabym zobaczyć się z nim... Proszę iść i powiedzieć mu, że chcę się z nim zobaczyć.
 Wysoka blondynka obrzuciła mnie pogardliwem spojrzeniem i wyrzekła:
 — Cóż to, czy ja jestem służącą panny?
 Zrozumiałam wszystko... Ale byłam bardzo daleka od chęci podjęcia walki, odeszłam.
 — To jest życie...
 Zdanie to prześladowało mnie, zupełnie jak zwrotka wciąż powtarzająca się w piosence w café-concert... I oddalając się, nie mogłam powstrzymać się od boleśnie melancholijnego wspomnienia radości, jakiej zaznałam w tym domu w dniu przybycia doń...
 Zupełnie ta sama scena odbywała się tam teraz... Odkorkowywano szampana... Wiliam wziął na kolana wysoką blondynkę i szeptał jej do ucha:
 — Trzeba być milutką dla Bibi...
 Te same słowa... te same gesty... te same pieszczoty... podczas których Eugenja, wpatrując się w oczy syna odźwiernych, uprowadza go następnie do sąsiedniego pokoju, szepcząc:
 — Twoja buziuchna... twoje maluchne rączki... twoje wielkie oczy!..
 Szlam jak nieprzytomna... powtarzając w sobie ze zdumiewającym uporem:
 — A więc... Życie... jest życiem...
 Więcej niż godzinę stałam pode drzwiami na chodniku, chodząc tam i z powrotem w nadziei, że Wiliam będzie wchodził lub wychodził. Widziałam kupca, modystkę z dwoma wielkiemi pudłami... roznosiciela z Louvru... widziałam, jak wychodził pobielacz rondli... i już nie wiem kto więcej... i co... cienie... cienie... cienie...
 Nie miałam odwagi wstąpić do odźwiernej, zapewne