Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/354

knionym człowieku... Jednego dnia wierzyłam w jego przestępstwo, drugiego w jego niewinność... I to męczyło mnie nad wszelki wyraz.
 Pewnego wieczoru jak niegdyś zeszliśmy się w izbie stajennej.
 — I cóż Józefie?... — spytałam.
 — Ach, to ty, Celestyno!
 — Dlaczego nie rozmawia Józef ze mną?... a ma Józef taką minę, jakby chciał się mnie pozbyć...
 — Pozbyć ciebie?... ja?... mój dobry Boże!...
 — Tak... od czasu tego pamiętnego poranku....
 — Ani słowa o tem Celestyno... miewasz nazbyt złe pomysły...
 I smutnie potrząsnął głową.
 — Przecież Józef wie dobrze, że ja gadam ot, tak sobie. Czyż kochałabym Józefa, gdyby popełnił podobną zbrodnię... mój drogi, kochany Józieczku...
 — Tak... tak...Ty uwodzicielko... to niedobrze, że jesteś taką.
 — A kiedy wyjedziemy?... Już nie mogę tu dłużej wytrzymać.
 — Jeszcze nie teraz... Trzeba jeszcze poczekać...
 — Ale dlaczego?...
 — Ponieważ... to niemożliwe w tej chwili...
 Trochę podrażniona, tonem lekkiego gniewu wyrzekłam:
 — To niegrzecznie!... Józef wcale się do mnie nie spieszy...
 — Ja? — wykrzyknął Józef z zapalczywym wybuchem. — Ach, Boże, żeby to było tylko możliwe!... I ja mam już po uszy tego końskiego gnoju...
 — A więc wyjeżdżajmy.
 Nie chcąc nic tłomaczyć, powtarzał tylko:
 — Nie... nie... teraz jeszcze nie można...
 Zupełnie naturalnie dodałam:
 — Tak istotnie, po tem co się stało... Po skradzeniu sre-