Strona:PL Mirbeau - Pamiętnik panny służącej (1923).djvu/83

brzuchu... Język jego przesuwał się bezustannie po pękniętych ustach, z hałaśliwem mlaskem....
 I powiedział mi jeszcze:
 — Zapewniam panienkę... że niema owadu, niema ptaka lub glisty, abym ich nie zjadł... Zjadam tchórze, węże, szczury, świerszcze, gąsienice... Wszystko zjadam... Wiedzą o tem w okolicy... i jak tylko znajdą jakie zwierzę martwe lub żywe, zwierzę, które nikomu nie jest znane, zaraz sobie mówią: „Trzeba to zanieść do kapitana Maugera“. Przynoszą... a ja zjadam... Podczas zimy, gdy są mrozy przelatują jakieś nieznane ptaki... z Ameryki albo może jeszcze z dalszych stron.. Przynoszą mi i ja zjadam... Założyłbym się, że niema na święcie drugiego takiego człowieka, kóryby zjadał tyle rzeczy co ja... Zjadam wszysko...
 Przechadzka skończyła się, wróciliśmy pod akację. Zabierałam się do odejścia, gdy kapitan wykrzyknął:
 — Ach... muszę panience pokazać ciekawą rzecz, jakiej napewno nigdy nie widziała.
 I głosem donośnym zawołał:
 — Kleber!... Kleber!...
 Po powtórnem nawoływaniu, wytłomaczył mi:
 — Kleber... jest to moja łasica... prawdziwy fenomen...
 I jeszcze zawołał.
 — Kleber!... Kleber!...
 Na gałęzi, tuż nad nami, pomiędzy zielono-złotymi liśćmi, spostrzegłam różowy pyszczek i dwoje małych, czarnych ślepiąt, bardzo żywych i roztropnych.
 — Och... wiedziałem, iż nie jest daleko, chodź tu Kleber!... Psst!...
 Zwierzątko zsunęło się po pochyłej gałęzi do pnia drzewa i, bardzo zręcznie chwytając się pazurkami kory, zeszło. Ciało jego pokryte białem futrem, poznaczone w płowe plamy było zwinne i pełne wężowej gracji... Ledwie dotknęło ziemi już w dwu podskokach znalazło się na kolanach kapitana, który pieścił je uradowany...
 — Ach!... dobry Kleber!... Ach!... prześliczny Kleberek!..