Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/010

 Ordynat siedział jak przymurowany, opięty w elegancki strój do konnych wycieczek, w długich botfortach. Wyglądał zgrabnie i postawnie.
 Jadąc stępa, młody pan, widocznie zamyślony, patrzał przed siebie. uderzając pejczem po końcach butów. Słońce nieciło iskierki na błyszczących ostrogach.
 Stefcia cofnęła się za drzewa, lecz nagłym ruchem spłoszyła z gałązki kraskę. Ptak zatrzepotał skrzydłami, kwiląc głośno.
 Michorowski spojrzał w tę stronę.
 Stefci uderzyła krew do głowy.
 — Zobaczył mnie!... Boże!... że też ja go zawsze spotkać muszę!
 Przyklękła po rozsypane kwiaty, udając, że go nie widzi.
 Ale on już podjechał blisko, zdjął czapkę i zawołał żartobliwie:
 — Dzień dobry, pani! Co pani tu robi tak rano? Gdzie pani zdobyła tyle kwiatów? Pośród tych drzew jest pani jak rusałka.
 — To też spotkałam wilkołaka — odparła z gniewem bez namysłu.
 On podniósł brwi i złośliwie uśmiechnięty, odrzekł:
 — Owszem, chcę być wilkołakiem przy pani, jako rusałce.
 Stefcia poczerwieniała gwałtownie.
 — Czy pan jedzie do Słodkowie? — zapytała chłodno.
 — Tak. Mam zamiar panią tam odprowadzić.
 — Ja sama trafię do domu.
 — Bardzo wątpię! Przedewszystkiem nie udźwignie pani tego zielska. To waży cały pud. Muszę pani ulżyć.
 Zeskoczył z konia i wytwornym ukłonem czekał na podanie ręki.
 Stefcia zawahała się lecz podała mu ją wzburzona i prędko się cofnęła.
 — Ależ nie objąłem palców pani... Nie! Stanowczo jestem zadżumiony! — zawołał składając ręce komicznym ruchem.
 Miała go ochotę bić.
 Michorowski patrzał na nią z ironicznym uśmiechem. Ona drżała z gniewu pod spojrzeniem jego szarych oczu.
 Zebrawszy kwiaty, kiwnęła mu dumnie głową i rzekła odchodząc:
 — Żegnam pana.
 — Hm, pani jest energiczna, ale i ja muszę jechać do Słodkowic, inna droga nie istnieje.
 Stefcia skręciła w las, wskazując na bielący pas drogi.
 — Proszę, niech pan jedzie.
 — A pani?
 — Ja idę lasem.
 — Nie mogę pani zostawić w tej puszczy. Pani jest dziś tak nerwową, że zabłądziłaby łatwo.
 Postępował obok niej, prowadząc konia za uzdę.
 Stefcia zacięła wargi. Szła prędko, milcząc.
 On mówił wciąż głosem, przesiąkniętym złośliwością:
 — Wie pani co? Niech pani siądzie na mego konia, a ja pójdę obok, jak paź. Albo jeszcze lepiej: siądźmy razem. Na rusałkę i wilkołaka tak stosowniej.
 Stefcia nie odpowiedziała, przyśpieszając kroku...
 — Pani odemnie ucieka, jak od straszydła leśnego. Przecie ze mnie wcale ładny chłopczyk, co? Nie uważa pani?
 Żadnej odpowiedzi.