Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/048

kłócili się nigdy przy Edmundzie, za co Stefcia musiała być wdzięczną Waldemarowi. Rozmawiali z sobą dużo i zajmująco.
 Inteligencja i wykształcenie jego imponowały dziewczynie. Ale po każdym wyjeździe ordynata cierpiała podwójnie. Edmund mścił się na niej niesmacznemi żartami za rozmowy z Waldemarem i za to, że sam nie może brać w nich udziału, bo poruszali często kwestje mało mu znane. Zresztą praktykant w obecności Waldemara tracił swój burszowski humor. Nawet pani Idalja mniej mu wierzyła przy swym kuzynie, choć zwykle Waldemar nie miał u niej wielkich łask.
 Pewnego dnia po obiedzie Stefcia grała w salonie. Lucia, wciśnięta w fotel, czytała ilustrowane dzienniki. Nagle wszedł Waldemar, niosąc sporą paczkę. Lucia z okrzykiem zerwała się pierwsza.
 — Przyjechałeś?... Jak to dobrze... Coś przywiózł?...
 Ordynat powitał Stefcię.
 — Mam tu dla pani obiecane książki. Jest „Korynna“ i „Delphina“ pani Stael, jest kilką tomików Byrona w oryginale. Czy pani jest dość silna w angielskiem, aby czytać? Mówi pani dobrze...
 — I rozumiem wszystko. Nie czytałam wprawdzie w oryginale, lecz spróbuję — odrzekła Stefcia, dziękując.
 — Horacego przywiozę innym razem. A może pani chce coś z naszej literatury?
 — Owszem, poproszę pana o Lama i Mochnackiego, jeżeli pan posiada.
 — Ależ dobrze, mogę pani służyć i Skargą i Rejem, i Kołłątajem i kim pani zechce. Moja bibljoteka na rozkazy pani.
 — Jest widać niewyczerpana.
 — Szczycę się tem, że jedna z największych w kraju. Ale przerwałem pani muzykę.
 Stanął przed pulpitem, odrzucił kilka stron w zeszycie z nutami i zatrzymał się na dwunastej sonacie Beethovena As dur.
 — O tę proszę. Ślicznie pani oddaje scherzo i marsz żałobny.
 — Skąd pan wie?
 — Słyszałem raz, kiedy mnie pani nie widziała.
 — O! to się muszę strzec — zaśmiała się Stefcia, siadając do fortepianu.
 Waldemar stanął za nią, ale spojrzał na bok i, widząc Lucię zatopioną w czytaniu, zawołał klasnąwszy w dłonie:
 — Hola panienko, to nie dla ciebie jeszcze lektura.
 Lucia zamknęła książkę.
 Nudni jesteście ty i panna Stefanja. Ja dawniej czytałam nawet Zolę, a teraz mi nic nie wolno.
 Waldemar zaśmiał się.
 — Emancypowana pani pupilka, co? — rzekł do Stefci. — Pewno, że po Zoli blado wygląda Mickiewicz, jak moralne jasełka po pikantnej operetce.
 — Nieznośny jesteś — oburknęła nadąsana Lucia.
 — No, Lucia, cicho! Przecież pan żartuje.
 Waldemar ucałował dziewczynkę. Ona mu się wyrwała i wybiegła z pokoju.
 Stefcia zaczęła grać z pamięci. Ordynat usiadł. Chwilę patrzał na grającą, oparł czoło na dłoni i, zagłębiony w fotelu, znieruchomiał