Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/097

 — Jeśli ja nie zechcę, to to nie nastąpi.
 — Taki pan pewny?
 — Najpewniejszy!
 — Ach Boże! gdybym mogła...
 — Wybić mnie tym batem. Co?
 — Coś na kształt tego.
 — Każdy dbałym jest o własne bezpieczeństwo, ja również, więc.. może pani przesiadać.
 Ściągnął lejce. Czwórka stanęła w miejscu, przyczem konie, nagle zatrzymane, poślizgnęły się nieco na tylnych nogach.
 — Może pani przesiadać — powtórzył z uśmiechem.
 Panna Rita popatrzyła mu prosto w oczy.
 — Wie pan, że pan jest...
 — Nieznośny! Wiem o tem.
 — Arogant!
 — Spełniłem życzenie pani.
 — Och!...
 — Trestka zerwał się z ławki.
 — Dlaczego stanęliśmy? A! nareszcie namyśliła się pani!.. Któraż z pań teraz na koziołek?
 — Będziemy ciągnęły węzełki — rzekła Rita.
 — Doskonale!
 Waldemar skrzywił usta.
 Panna Rita rzuciła mu szeptem przez ramię:
 — Dostanie pan Lucię. Ja w tem.
 Panna Rita wiązała węzełek na chusteczce, poczem wsunęła stuloną dłoń, z której wyglądały trzy jednakowe białe różki, jak listki rozkwitłe, a obracając się do towarzystwa, rzekła:
 — Proszę, niech panie ciągną.
 — Fi! to taki brzydki zwyczaj — grymasiła hrabianka.
 — Bardzo dobry.
 Panna Rita różek z ukrytym węzełkiem skierowała najbliżej Luci, pragnąc, aby dziewczynce się dostał.
 — Proszę ciągnąć.
 Hrabianka chwyciła za różek środkowy, Lucia za ostatni, Stefcia wzięła pierwszy z brzegu.
 Rita przygryzła usta i roztworzyła dłoń.
 — Pan Szeliga był zły. Stefcia poczerwieniała.
 Waldemar rzucił triumfujące spojrzenie na Ritę i zaczął z nadzwyczajną uprzejmością pomagać jej do przejścia na brek. Nastąpiło zamieszanie.
 Rita kłóciła się z Trestką, a Stefcia stojąc na schódkach, żartowała z Wilhelma, który ją zapewniał, że ciągnienie węzełków to barbarzyński zabytek.
 — Proszę panią — zawołał na nią Waldemar.
 Stefcia zręcznie przeszła pomiędzy siedzącymi, jak smukły narcyz, w swej białej muślinowej sukni, świeżej i szumiącej. Głowę strojną w bujne fale ciemno-złotych włosów, zwiniętych w ciężki węzeł na tyle głowy, osłaniał duży ogrodowy kapelusz, przybrany puchem muślinu i pękiem delikatnej seledynowej trawy. Zaróżowiona, roześmiana, z błyszczącemi oczyma, dziewczyna była śliczna w swem pomieszaniu, z jakiem prześlizgiwała się przez środek breku.