Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/139

Jeden Trestka był w tej sprawie neutralnym, ale za to krytycznymi widzem.
 Ordynat wiadomości przyjął obojętnie: wiedział już o tem. Mówił, jak o rzeczy niewielkiego znaczenia, i prędko przeszedł do innego tematu. To wywołało zdziwienie i niepokój. Trestka, który się doskonałe bawił, rzekł do jednego z panów:
 — Ordynat widocznie uważa odmowę hrabianki za konieczną. Wiedział zapewne o rezultacie starań księcia, może nawet są po słowie?...
 Trestka kłamał z satysfakcją.
 Wszystkich dziwiło niezwykłe usposobienie ordynata i jego wyraźne zdenerwowanie, nie wiedzieli, jak mają to rozumieć.
 Czy przeczuł ich zamiary względem hrabianki?... Tylko Trestka domyślał się istotnego powodu — odgadywał w tem Stefcię.
 Ale pomimo wszystkiego bawiono się dobrze. Przed kolacją grano w bilard, potem sławne wina głębowickie jeszcze więcej rozochociły gości.
 W gabinecie i przytykającej doń fajczarni wrzało życiem. Waldemar zapraszał na polawania jesienne.
 Trestka, usłyszawszy to, zerwał się ze szezlongu.
 — Czy i w Słodkowcach będą obławy — spytał poprawiając binokle.
 — Zapewne! Cóż panu na tem zależy — zdziwił się Waldemar.
 Kilku panów parsknęło śmiechem.
 — Trestka jest bajeczny! Chodzi mu o to, czy, goniąc dziki, nie będzie pozbawiony widoku panny Szeliżanki, bez której on jest zerem, a w Słodkowcach prędzej się to może zdarzyć.
 Waldemar wzruszył ramionami.
 — Spotkasz ją pan w Głębowiczach, bo na polowaniach będą obecne panie. Zresztą, nim to nastąpi, zmienią się może warunki, zdobędziesz pan większe prawa.
 — A to jakim sposobem?
 — No! zostaniesz narzeczonym.
 Trestka popatrzał zdziwiony, po chwili dopiero odrzekł:
 — Wątpię, by to nastąpić mogło.
 Młody hrabia Brochwicz, kolega z Halli i osobisty przyjaciel Waldemara, uśmiechnął się i rzekł dowcipnie:
 — Mamy przed sobą wystawę. O ile słyszałem, panna Rita wystawia swe folbluty. Strzeż się pan, by twoje perszerony ich nie prześcignęły, bo wówczas...
 — We sto koni jej nie dogoni — dokończył Waldemar.
 Odpowiedziano śmiechem. Brochwicz mówił dalej:
 — Tak. Wówczas możesz powiedzieć: tout est fini! a nawet powinieneś omijać złoty medal, najwyżej możesz mieć list pochwalny.
 — Ja swoich koni nie prowadzę.
 — Bardzo praktycznie!
 Baron Weyher musnął żółte faworyty.
 — A propos wystawy — rzekł, cedząc słowa — czy ordynat będzie miał stajnię?
 — Za parę dni właśnie jadę w tej sprawie. Na wystawę prowadzę dziesięć zarodowych klaczy.
 — Czy muzy?
 — O nie! tylko tej samej rasy i kare. Czwórek nie rozrywam. Będzie i Apollo.