Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/154

 Waldemar przeczuł to i miał się na baczności, trzymał silnie wodze w ręku, a gdy Stefcia prosiła go, aby jej oddał lejce, poruszył przecząco głową.
 — Ależ pan zmęczony, proszę odpocząć, ja pojadę wolno — prosiła Stefcia.
 — Nie, pani, jeszcze nie czas, muszę je uspokoić, aż będą jak baranki. Teraz nie pani im, ale one pani podyktowałyby warunki.
 — Będę silnie trzymała, zobaczy pan.
 Pochylił się nad nią z uśmiechem.
 — Niech się „dzidzi“ nie upiera.
 Stefcia oniemiała.
 — Waldy, po jakiemu ty nazywasz pannę Stefanję? — zawołała oburzona Lucia.
 — To po australsku, stosowane z powodzeniem w Honolulu — zauważyła ironicznie Stefcia.
 — W każdym razie ta nazwa ze złośliwością nie licuje — odpowiedział rozdrażniony Waldemar.
 Stefcia zagryzła wargi.
 — Pokłóćcie się państwo! już tak dawno nie słyszałam tego — wołała Lucia.
 — Siedź tam cicho, mała, i uważaj, abyś nie wypadła, bo puszczam konie.
 Stefcia spojrzała na niego z prośbą w oczach i szepnęła:
 — Nie, nie, one takie rozhukane. Znowu poniosą.
 Waldemar popatrzał na nią długo z pod lekko zmrużonych powiek.
 — A „dzidzi“... będzie grzeczne? — zapytał przeciągle.
 Zaśmiała się.
 — Będę, tylko proszę o lejce.
 Stefcia znowu powoziła, a Waldemar, patrząc na nią, rozcierał zmęczone dłonie.
 Rozpędzony Amerykan wpadł w bramę pałacową, gdy pani Idalja siedziała z ojcem w otwartem oknie jego gabinetu. Mając słaby wzrok, nie poznała jadących.
 — Papo! ktoś jedzie do nas.
 Pan Maciej wyjrzał i zdziwił się.
 — Waldemar jedzie!
 — Ależ jakieś panie także.
 — Lucia i Stefcia, nawet ona powozi. Widocznie spotkał je i zabrał.
 Konie stanęły. Stangret zjawił się jak z pod ziemi. Wszyscy troje wyskoczyli ze śmiechem. Panny pobiegły do siebie. Waldemar wszedł do gabinetu. Po pierwszych przywitaniach pan Maciej zapytał:
 — Gdzieżeście tak pomęczyli korne? — Jak z wody wyjęte.
 — Trochę się nam rozhulały muzy.
 — Co? nosiły! — krzyknęła pani Idalja.
 — Niech się ciocia nie boi, wszystko dobrze. Najlepszy dowód, żeśmy cali.
 — Lucia musiała się przestraszyć.
 — To też krzyczała jak najęta.
 — A czy wiesz, że mamy dziś solenizantkę? — spytał pan Maciej, patrząc na swe buty.
 — Dlatego przyjechałem — odrzekł Waldemar nieco szorstko.