Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/184

 Waldemar śmiał się, nie przestając chodzić. Brochwicz szepnął mu na ucho:
 — Spójrz! Barskiego napadł magnacki szał. To chwila osłupienia, zaraz się wścieknie.
 Starszy książę Zaniecki dotknął ramienia Barskiego i rzekł spokojnie:
 — Zaniechajmy dyskusji! Może kochany hrabia pozwoli wina?
 I pociągnął zaperzonego magnata do stołu.
 Na widok pełnych kielichów Barski się uspokoił. Ordynat stanął i spoglądał na niego, poczem z ironicznym wyrazem ust pokiwał głową.
 — Wszystko się u nas na tem kończy — rzekł z bladym uśmiechem.
 Kielichy krążyły gęsto. Brochwicz trącił w ramię Michorowskiego i Żnina.
 — Patrzcie na Wilusia! szepnął z zabawną miną.
 Student stał w półotwartych drzwiach, pochylony naprzód, i zjadał oczyma śpiewające cyganki. Twarz mu zbladła, oczy miał zamglone. Widok pięknych szansonistek pochłaniał go; przypatrywał się z ciekawością nowicjusza i, przyparty do drzwi, z wyciągniętą szyją, wyglądał jak kot, zaczajony na myszy.
 Waldemar uśmiechnął się.
 — Konfiturki, co? Ładny ogródek chwastów!
 Ale Wiluś nie słyszał.
 Brochwicz cicho podsunął się do chłopca i wypchnął go lekko za próg.
 Wiluś oszołomiony, znalazł się na środku sali.
 Dwie cyganki cisnęły nań kwiatami, jedna zaczęła tańczyć czardasza.
 Wiluś miał minę zupełnie ogłupiałą.
 — Ha! ha! — zaśmiał się basem hrabia Barski. Wtórował mu dystyngowanym dyszkantem Morykoni.
 Waldemar skrzywił się.
 — No, Jurek! głupstwa robisz. Do czego tg podobne!
 Brochwicz zanosił się od śmiechu.
 — Ależ patrzcie tylko na niego: opędza się jak od much. Nie wiedziałem, że z niego taki skowronek.
 Trestka wprowadził Wilusia z powrotem do gabinetu.
 Chłopak był więcej oburzony, niż zły, ale patrzał na Brochwicza chmurnie: miał już w głowie kilka kieliszków wina.
 — Patrzcie! Trestka w roli niańki! — wołał Brochwicz. — Nic dziwnego, przyszły szwagierek...
 — Dajcie mu spokój! Ty, Jurek, jesteś dziś zupełny warjat — mówił Michorowski.
 — Ja chciałem tylko wprowadzić średniowiecznego trubadura do lamparciej jaskini, bo mu się widocznie podobała.
 — I chybiłeś, dzięki interwencji pana Trestki, no i gołębim instynktom jego pupila — zaśmiał się Żnin.
 — Tak! Trestka bajecznie zna swoje obowiązki — zapewniał Brochwicz.
 Książę Giersztorf podniósł do góry kielich z szampanem.
 — Panowie toast na cześć dzisiejszych zdobywców nagród, ordynata w pierwszym rzędzie!
 — Nie można pić: brak panny Rity, która jest również nagrodzona.