Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/010

 — Musi się pani pakować. Tylko proszę nie płakać. Biedna Stenia! — rzekła, całując dziewczynę w czoło.
 Lucia płakała na dobre.
 Razem wyszły, udając się do swych pokoi.
 W sali został pan Maciej w obszernym fotelu. Waldemar chodził nerwowym krokiem ze zmarszczoną brwią i płomieniem w oczach. Pan Ksawery kręcił się sennie. Trwało milczenie. Kroki Waldemara rozlegały się jednostajnie w sali. Wielki zegar tykał poważnie.
 Pan Maciej siedział zasępiony. Z pod brwi rzucał szybkie spojrzenie na chodzącego wnuka. Naraz zapytał:
 — Czy nie wiesz, jak się nazywała z domu jej babka?
 Zagadnięty potrząsnął głową przecząco.
 Starzec dotknął ręką czoła.
 — Dziwnie mnie wzrusza wyjazd Stefci i... ta śmierć.
 Wszedł lokaj, oznajmiając, że konie gotowe. Za nim weszły panie. Stefcia już w czapeczce na głowie i w ciepłej sukni. Oczy miała zaczerwienione, usta pałające i jasne kolory na twarzy. Wzruszona zbliżyła się z pożegnaniem do pana Macieja. Staruszek bez ceremonji przyciągnął ją do swej piersi. Przemawiał do niej, jak ojciec.
 Lucia płakała rzewnemi łzami.
 — Stefa, powrócisz prędko do nas, prawda?
 — Będę się o to starała.
 Gdy poszła do Waldemara, cichy spazm załkał w jej piersi. Jemu i drżały usta. Pierwszy raz wobec wszystkich ucałował jej rękę.
 Pan Maciej drgnął. Pani Idalja zacięła wargi, zwężając oczy w typowe szpareczki. Lucia spojrzała z rodzajem tryumfu, jakby mówiąc: „Ja o tem dawno wiem“.
 Wychodzili do przedpokoju. Pan Maciej zatrzymał Stefcię za rękę.
 — Moje dziecko... twoja babka nazywała się Rembowska. Czy tak?
 — Stefanja Rembowska — odrzekła Stefcia i, pociągnięta przez Lucię, wyszła z sali. Dziewczynka coś jej szeptała do ucha.
 Pan Maciej został sam. Drzwi do przedpokoju były otwarte. Oparł się ciężko o ścianę i drżący zwrócił zdumione oczy na żyrandol, jakby liczył w nim pojedyncze światełka. — Co to jest?... Stefanja? Co to jest?... Ach, przewidzenia!
 Postąpił krok i zawołał głośno:
 — Waldemarze!
 Stefcia, już ubrana, schodziła do dolnej sieni. Otwierano wielkie drzwi na ganek. Lucia i ordynat szli z nią razem. Pani Idalja, oparta o poręcz schodów, usłyszała okrzyk ojca, zawołała:
 — Waldy, dziadek cię prosi!
 Trochę niecierpliwie spojrzał na ciotkę i szybko wpadł na górę. W roztargnieniu nie zauważył niepokoju pana Macieja.
 — Zapytaj Stefci, jak z domu jej babka. Prędzej!
 — Co się stało?
 — Prędzej!
 Waldemar wybiegł z powrotem. Stefcię zastał na ganku. Lokaj otwierał karetę na saniach. Noc była jasna, księżycowa, skrząca od mrozu i śniegu. Konie parskały, słupy skrzepłej pary wychodziły z ich nozdrzy. Na koźle siedział Benedykt i lokaj kareciany z Głę-