Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/049

 Cofnęła się, policzki ją paliły, jak ogniem. Parę razy przeszła, pokój, załamując dłonie.
 — Boże! Boże! spokoju!
 Otworzyła drzwi i, nie oglądając się już, nie zatrzymując, biegła w stronę białego salonu. Na progu, w cieniu adamaszkowych zasłon stanęła zadyszana, z bijącem sercem.
 Waldemar zbliżył się do niej, wziął ręce i gorąco je uścisnął. Wymowne oczy wpił w jej spuszczone powieki... Rzekł pewnym głosem:
 — Przejdźmy do oranżerji, tu obok. Tam spokojniej. Chcę panią o coś zapytać.
 Puścił jedną jej rękę, drugą delikatnie wsunął sobie pod ramię i z pieszczotą przykrył ją dłonią. Stefcia oniemiała, drżąca, dała się prowadzić bez oporu.
 Czuła, że traci przytomność. Jego bliskość i uściski upajały ją aż do zawrotu głowy. Weszli do strojnej oranżerji, przytykającej do salonu.
 Kwitnące kamelje, rododendrony, wspaniałe mirty i cedry rzucały ruchome siatki na terrakotowe uliczki. Słońce oświetlało szyby okien jaskrawym blaskiem.
 Waldemar zamknął drzwi salonowe i wszedł w boczną uliczkę, obsadzoną kameljami. Szli w milczeniu, poczem on przemówił serdecznym, pieściwym tonem, pochylając do niej głowę.
 — Czy pani istotnie chce wyjechać? Czy to zamiar prawdziwy, stanowczy?
 Stefcia odzyskała mowę.
 — Najzupełniej stanowczy.
 — Kiedy powzięty?
 — Powróciłam już z tą myślą.
 — Więc w domu zamiar powstał, w Ruczajewie?
 Silniej przycisnął jej rękę.
 — Domyślałem się, że wypadki ostatnie źle na panią wpłyną, ale — czy pani sądziła, że ja pozwolę na jej wyjazd? — na taki wyjazd?
 Stefcia osłupiała. Odrzekła drżącym głosem:
 — Wzbronić mogłaby mi pani Elzonowska, pan... nie.
 Waldemar zwolnił kroku.
 — Ciotka? Zapewne, z innych względów. Ale ja panią kocham — i wyjechać stąd może pani tylko — moją narzeczoną.
 Powiedział to z energją, w sposób trochę nerwowy.
 Stefcia zmartwiała. Płomień gorący ogarnął jej mózg. Ukwiecone kamelje zaczęły jej wirować w oczach. Rękę przesunęła po skroni.
 — Jakto... pan... mnie?
 On pochylił się nad nią. Jego niski głos brzmiał teraz miękko, tkliwie:
 — Kocham cię, jedyna. Czyś ty tego nie wiedziała? Chcę ciebie mieć, zostaniesz moją żoną. I ty mnie kochasz, dlatego uciekasz — ale tyś moja, moja!
 Wielkie szczęście bywa czasem tak potężne, że staje się cierpieniem. Uczucie Stefci w tej chwili było niemal bólem. Odurzenie trwało. Niespodziewane słowa Waldemara wlały do jej duszy tyle bezmiernej szczęśliwości, tyle światła, że dziewczyna straciła władzę