Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/096

 — Tak, ale umie przytem bajecznie zaciskać zęby. Nosi w sobie lwa i pęta na niego. Będzie się szarpał, lecz potrafi się skuć jednocześnie. To olbrzymia siła.
 — Pan go jednak dobrze zna. Pocieszam się tem, że on księżnę bardzo kocha. Ale znowu miłość dla Stefci może go w razie dłuższego oporu babki uczynić szaleńcem.
 Panna Rita zaczęła się cicho modlić.
 Lęk wpełznął do pałacu i nurtował w sercach nawet służby. Ordynat był w myśli wszystkich, jakiś straszny, przejmujący grozą.
 Zegar wydzwonił godzinę drugą po północy, kiedy panna Szeliżanka dojrzała wśród zawiei czarne kontury sanek, sunące prędko do podjazdu. Leciutko zabrzęczały janczary i sanki stanęły.
 — Przyjechał! — krzyknęła Rita.
 Jak strzała biegła ze schodów. Za nią podążał Trestka.
 W sieni Waldemar zdejmował z pomocą kamerdynera zaśnieżone bobry. Przywitali się w milczeniu.
 — Co tu się stało? — spytał. — Wszyscyście wystraszeni, macie miny grobowe. Mówił mi posłaniec, że babcia zdrowa.
 — Pragnęła pana widzieć koniecznie. Jest mocno zdenerwować na i osłabiona — odrzekła panna Rita.
 — Ogromnie pan długo nie przyjeżdżał — dodał Trestka.
 — Długo! pan chyba żartuje! Jadę z Rudowy. Posłaniec wyrwał mnie już z wagonu. Spieszyłem, jak mogłem, ale w taką zamieć niepodobieństwo. Piekielny czas!
 — Pójdę, zawiadomię ciocię o pańskim przyjeździe — odezwała się panna Rita.
 — Idę z panią.
 Księżna siedziała w swojej sypialni w fotelu, niedaleko łóżka. Miała na sobie biały flanelowy szlafrok, ozdobiony ciężkiemi koronkami. W tym stroju, z bladą twarzą i gorejącemi oczyma, w białej koronce na siwiejących włosach, była piękną w swej starości, jak z portretu.
 Wspaniałe, ciemne obicie sypialni, poważne złocenie inkrustacji sufitu, ciężkie adamaszkowe kotary hebanowego łoża — wszystko to w księżycowym blasku ampli przybierało poważne tony, układające się w pyszne tło dla tej stylowej postaci. Obok księżnej stal rzeźbiony klęcznik, na którym leżała otwarta biblja.
 Panna Rita weszła, pochyliła się lekko i szepnęła:
 — Ciociu! przyjechał ordynat. Czy ma wejść?
 Ognie uderzyły na bladą twarz księżnej.
 — Przyjechał? — już przyjechał.
 — Rozejrzała się w pokoju i z westchnieniem cofnęła się w głąb fotelu.
 — Gdzie jest Waldemar?
 — Czeka obok, w saloniku.
 Nagły płomień silnego postanowienia błysnął w oczach księżnej.
 — Proś go, niech wejdzie — rzekła, głośno.
 Panna Rita w saloniku chwyciła Waldemara za rękę.
 — Niech pan idzie, ale — proszę ją oszczędzać. Jest silnie zdenerwowana i słaba.
 — Niech pani będzie spokojna.
 Wszedł do sypialni i serdecznie ucałował obie ręce księżnej.
 Patrzała mu w oczy z niemem pytaniem, sztywna, poważna. Czarne źrenica wpijała, zda się, w głąb duszy wnuka, jakby chcąc