Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/138

 — Przyjechała do Mentony. W połowie maja wracają do kraju, może wcześniej.
 — A gdzież jest mąż pani hrabiny? — zagadnął któryś z panów.
 — W foyer. Zaraz tu przyjdzie.
 Baron Weyher pogładził swe bokobrody.
 — Mieliśmy kłopot z pani mężem. Chciał koniecznie jechać po panią na Rivierę.
 Hrabina zaśmiała się.
 — I wstrzymaliście! Zatem winnam wdzięczność panom. Za długo podróżowałam. Mój mąż był zdenerwowany.
 Spojrzała na Stefcię rozbawionemi oczyma.
 — Pani się zapewne dziwi? Istotnie prosiłam tych panów, aby zabawili mojego męża w Warszawie. Zepsułby mi całą zabawę na Riwierze.
 Księżna pogroziła palcem wesołej hrabinie.
 — Ach, ty niepoprawny trzpiocie! zawsze jesteś tą samą.
 — Proszę cioci, wolę otwarcie się oskarżać. Nie chciałam mieć go ze sobą.
 — I stało się podług życzenia pani — wtrąciła wesoło Stefcia — czy bawiła się pani istotnie dobrze?
 — Doskonale! Wydałam bajońskie sumy, warjowałam! Ordynat mi powiedział impertynencję, że, pomimo świetnych zabaw, wyglądam, jakbym była désillusionée. Mówi, że w moim śmiechu brzmią jakieś zgrzyty. Po części zgadł, ale — jestem na niego zła.
 Zaśmiała się do pana Macieja.
 — Wnuk pański jest nadzwyczajnym obserwatorem, zauważył odrazu dysonans w mej pozornej harmonji.
 — Nasza Syrena nastroi panią na lepszy ton — rzekł jeden z panów.
 — Wątpię! Mnie nastroić może tylko dobry mistrz, a obecnie nasz highlife już — nie posiada go.
 Przy tych słowach piękna pani błysnęła wesoło oczyma na panów, którzy udawali, że mają obrażone miny.
 Gdy hrabina wyszła, Stefcia wzrokiem zaczęła szukać narzeczonego. Był właśnie u Ćwileckich.
 Z radością patrzyła na jego śmiałe, eleganckie ruchy, na pewność siebie i wytworne zaniedbanie, cechujące go zawsze. W czarnym fraku, smukły, zgrabny, w postawie swej nosił pana w każdej kropli krwi. Witany wszędzie mniej lub więcej szczeremi uśmiechami, pociągał oczy kobiet, drażnił nerwy zawiedzionych, porywał tajemniczym urokiem.
 Gdy wszedł do loży Barskich, hrabianka z wymuszonym uśmiechem podała mu rękę i natychmiast zagadała o scenie, jakby bojąc się innej rozmowy. Wtem jeden z panów, otaczających hrabiankę, rzekł z ukłonem:
 — Panie ordynacie, proszę przyjąć moje życzenia. Wróciłem w tych dniach z Paryża i wcześniej nie mogłem powinszować panu.
 Waldemar uścisnął mu rękę.
 — Dziękuję.
 Młody panicz mówił dalej: