Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/160

sadach przesadza! rowy, kopyta jego zawisły często w powietrzu, chrapy ziały ogniem. Gibkie, suche nogi araba zdawały się w biegu ziemi nie dotykać. Pan pobudzał wierzchowca, wierzchowiec pana, w jednym i w drugim szlachetna krew rozigrała się, unosząc ich burzą zapału.
 Pewnego dnia, w czasie takiej jazdy, spotkał ordynat pannę Ritę także na koniu. Powitał ją wesoło. Ona patrzała na niego chwilkę, wreszcie rzekła:
 — Szaleje pan, prawda?
 Z pod wąsów i ponsowych warg błysnęły jego białe zęby w uśmiechu.
 Szaleję, to za mało: wściekam się!
 — Jaki pan szczęśliwy! — szepnęła z westchnieniem. — Kiedyż pan jedzie do niej znowu?
 — Do Stefci? Już przed samym ślubem, czyli za dwa tygodnie. Zabiorę ją z Ruczajewa.
 — Więc ślub stanowczo w Warszawie?
 — Tak, ósmego czerwca. Jutro jadę do stolicy.
 — Pan? po co?
 — Kupić brylanty dla Stefci. Chcę, aby miała odemnie, prócz rodowych klejnotów. A kiedy ślub pani?
 — Och mój... w lipcu. Ale nasz będzie cichy, w kaplicy w Obronnem. Za to pański pewno błyśnie w Warszawie niepowszednio.
 — Stefcia chciała cichego ślubu, ale przekonałem ją. Urządzę najuroczyściej, to jest najwspanialej, bo uroczystość będzie dla nas sama przez się wielka.
 — Zapewne! powinien być przepych, aby odpowiadał szczęściu i podrażnił arystokrację.
 — To jest mi najobojętniejsze.
 — Zabierze pan swoje konie i ekwipaże?
 — Tak, biorę cztery czwórki i karety.
 — A ślub o której porze?
 — Wieczorem u Wizytek, potem wieczerza w pałacu babki Podhoreckiej, a rano wyjazd nasz do Głębowicz. Na waszym ślubie będziemy obecni już oboje. Cóż porabia pani narzeczony?
 Pana Rita zaśmiała się.
 — Ach! Edward paradny! Urządza Ożarów. Muszę go mitygować, takie zaprowadza awantury — przedewszystkiem osobną stajnię dla mnie, bo zabieram swoje konie. Trestka bardzo dobry człowiek. To mnie rozczula, że on mnie bajecznie kocha.
 — To prawda, — potwierdził Waldemar — przytem człowiek istotnie dobry i pani już go trochę utemperowała.
 — Dziękuję za komplement! Nie marzyłam nigdy o mężu, którego musiałabym temperować.
 — Ale potrafiłaby pani każdego.
 Panna Rita trochę wyzywająco spojrzała na ordynata.
 — No, pana chyba nie?
 Uśmiechnął się.
 — Och! ja się nikomu nie dam utemperować.
 — A Stefci?
 — Ona mnie łagodzi w inny sposób, uspokaja — to co innego.