Strona:PL Molier - Mieszczanin szlachcicem.pdf/73

 Pani Jourdain. Cóż takiego?
 Pan Jourdain. Basta! nie mogę powiedzieć więcej. Zresztą, cóż? pożyczyłem mu pieniędzy; prawda: ale odda mi wszystko z pewnością, i to bardzo niedługo.
 Pani Jourdain. Pewnie. Możesz na to czekać.
 Pan Jourdain. Rozumie się. Sam powiedział.
 Pani Jourdain. Tak, tak; i nie omieszka raczyć ^[1] nie dotrzymać.
 Pan Jourdain. Dał mi szlacheckie słowo.
 Pani Jourdain. Brednie! ^[2]
 Pan Jourdain. Ech! Ale z ciebie uparta baba, co się zowie. Powiadam ci, dotrzyma słowa, jestem tego pewny.
 Pani Jourdain. A ja jestem pewna, że nie, i że te wszystkie czułości są tylko nato, aby cię wystrychnąć na dudka.
 Pan Jourdain. Cicho. Oto idzie.
 Pani Jourdain. Tego nam właśnie było potrzeba. Może znowu przychodzi coś wyłudzić; kiedy go widzę, doprawdy, flaki mnie bolą.
 Pan Jourdain. Cicho siedź, mówię!

SCENA CZWARTA

DORANT, PANI JOURDAIN, PAN JOURDAIN, MICHASIA

 Dorant. I cóż, panie Jourdain, drogi przyjacielu, jak się pan miewa?
 Pan Jourdain. Dziękuję, dobrze, do usług pana hrabiego.

ma tu na myśli pośrednictwo w jego »miłości« do Dorymeny.

1. Nie omieszka raczyć... Pani Jourdain podrzeźnia wyszukany sposób mówienia.
2. Brednie!... Bardzo zuchwałe ze strony Moliera: gdyby nie tarcza łaski króla, łatwo jaki szlachcic mógłby go kazać obić za to odezwanie.