Kleant. Ej, bardzom ciekaw[1], jakby to można ojca podskubywać.
Harpagon. Cóż ja mogę wiedzieć? Skądże zatem bierzesz nato, aby się utrzymać na takiej stopie?
Kleant. Ja, ojcze? Gram, poprostu[2]; ponieważ zaś gram bardzo szczęśliwie, obracam całą wygraną na w swoje potrzeby.
Harpagon. To bardzo źle robisz[3]. Jeżeli masz szczęście w karty, powinieneś z tego korzystać i składać wygraną na uczciwy procent, aby się czegoś dociułać. Chciałbym bardzo wiedzieć, nie mówiąc już o reszcie, do czego służą te wstążki, któremi jesteś upierzony od stóp aż do głowy? Czy kilka sprzączek[4] nie wystarczyłoby taksamo do przymocowania spodni? Bardzo też potrzebne wyrzucać pieniądze na peruczki, kiedy można nosić włosy swojego chowu, nie wydając ani szeląga! Założyłbym się, że w tych wstążkach i perukach utonęło conajmniej dwadzieścia pistoli[5]; zaś dwadzieścia pistoli przynosi rocznie ośmnaście funtów, sześć susów i ośm denarów, chociażby się tylko pobierało jeden od dwunastu[6].
- ↑ Bardzom ciekaw… Kleant powtarza niemal dosłownie uwagę jaką uczynił jego służący: ucisk atmosfery pieniądza niweluje charaktery, zacierając różnice między sposobem myślenia pana i sługi.
- ↑ Gram, poprostu… Szukanie środków do życia w grze a nawet, jak to nazywano, »dopomaganie szczęściu«, było w owych czasach bardzo rozpowszechnione, i w istocie było jedyną ucieczką dla młodych paniczów.
- ↑ Źle robisz… Harpagonowi nie przychodzi na myśl połajać syna za to że gra: jedynem upomnieniem jakie znajduje, to iż powinien wygraną składać na procent.
- ↑ Kilka sprzączek… Wedle dawnej mody, przypinano spodnie do kaftana zapomocą sprzączek; ale modnisie zaczęli je pokrywać obfitością wstążek.
- ↑ Dwadzieścia pistoli… Pistol wynosił wówczas 11 funtów; 20 pistoli = 220 funtów.
- ↑ Jeden denar od dwunastu, znaczy, mówiąc po dzisiejszemu, przeszło 8%. Prawnie dozwolona stopa procentowa
