Strona:PL Morzkowska Wśród kąkolu.djvu/41

 — No cóż, zdrów już? — pytał Zwirn, przystępując do chorego.
 Gruszka chciał odpowiedzieć ale żona przerwała:
 — Proszę łaski pana — wyrzekła, całując go w rękę — doktor mówić mu nie pozwolił.
 — A! so — bąknął Zwirn. — No on gadać nie potrzebuje, niech on tylko podpisze zeznanie, że był pijany i pierwszy rzucił się na majstra, to już wszystko będzie dobrze.
 — Nie był pijany! jako żywo — krzyknęła Gruszkowa — nie miał ani kropli wódki w ustach, a majster! majster!...
 Zatrzymała się cała w ogniach i nie mogła wypowiedzieć swéj krzywdy.
 — Niech go Bóg ciężko skarze — dodała tylko.
 — Ty sama głupia, nie wiesz co gadasz — ofuknął Zwirn — on był pijany, on to musi zeznać, bo inaczéj ja każę zaraz fort z mieszkania, jak z fabryki!
 Bezbarwna jego twarz miała taką stanowczość, że kobieta pobladła.
 — O Jezu! — zawołała — toć go nie wyrzucicie na taki czas; toby śmierć była.
 — On sam tego chce, jeśli nie zezna.
 Gruszka wstrząsnął przecząco głową. Wargi mu drgały.
 Zwirn odepchnął kobiety zachodzącą mu drogę i zbliżył się do chorego.