z jak naywiększym męstwem, znośmy to co się Bogom względem nas podoba.
7. Potym powstał Xenofon ubrawszy się ile mógł iak naypiękniey na woynę sądząc, że, ieżeli zwycięztwo dadzą Bogowie, naypięknieysza ozdoba zwycięstwu przystoi, a ieżeli przyydzie umierać, że słuszna iest, aby ten, który siebie samego uważał być godnym naypięknieyszego stroiu, w ozdobnym ubraniu zakończył życie. Rzecz zaś swoię tak zaczął. 8. O krzywoprzysięztwie i wiarołomstwie Barbarow, mówił do was Kleanor, o czym wy bez wątpienia sami dobrze wiecie. Jeżelibyśmy więc znowu chcieli zbliżać się do nich po przyjacielsku, iuż by to koniecznie musiała być u nas ostatnia rozpacz, gdyżeśmy widzieli, że wodzowie nasi, którzy się im w dobrey wierze oddali, takie nieszczęście ucierpieli; wszelako, ieżeli z zbroyną ręką postanowiemy ukarać ich za to, co zbroili i odtąd im wszelkiemi sposobami w woynie dokuczać, tedy za pomocą Bogow wiele pięknych nadzieiow do ocalenia mieć będziemy. 9. Co gdy on mówił kichnął ktoś, a żołnierze to usłyszawszy wszyscy hurmem[1] czołobitny pokłon Bogu oddali. A Xenofon rzekł: Zdaie mi się, waleczni mężowie, że gdy mówiącym o naszym ocaleniu, wróżba Jowisza zbawcy nam się ziawiła, potrzeba temu Bogu ślubować ofiarę dziękczynną, skoro się do spokoyney krainy dostaniemy; ślubować też i drugim Bogom według możności. A komu się to samo zdaie, ten niech wyciągnie rękę. I wyciągnęli wszyscy ręce. Potym ślub uczynili i
- ↑ W texcie Greckim znayduiący się wyraz μιᾷ ὁρμῇ (uno impetu) odpowiada, jak mi się zdaie, Polskiemu: hurmem, razem, jednym popędem.
