Strona:PL Němcová Babunia 1905.pdf/91

 Dziewczynka postąpiła kilka kroków naprzód, dała dzieciom po róży, a i Babunię i księżnę obdarowała kwiatami; ostatnią różę zatknęła sobie za pas.
 — To taki świeży pączek jak panienka, — rzekła Babunia, przytykając kwiat do nosa, a zwracając się do księżnej dodała:
 — Niech wam Pan Bóg to dziewczę przy zdrowiu utrzyma! miłościwa pani!
 — I ja o to Boga szczerze proszę, — rzekła księżna, całując piękną wychowanicę w białe jak śnieg czoło.
 — Czy wolno dzieci na chwilę do siebie zaprosić? — zapytała księżniczka księżnę i Babunię.
 Księżna odrazu zezwoliła, ale Babunia się wymawiała, że malcy się sprzykrzą miłoścince, szczególnie chłopcy, bo to czyste ogary, a w dodatku Janek, to dopiero „ten prawy“.
 Lecz księżniczka z miłym uśmiechem podając obie ręce dzieciom, zapytała:
 — Chcecie ze mną pójść?
 — Chcemy! chcemy! — zawołały dzieci, czepiąc się radośnie jej rąk.
 Pokłoniwszy się księżnej i Babuni, znikła księżniczka z malcami we drzwiach.
 Księżna wzięła ze stołu srebrny dzwonek i zadzwoniła. W okamgnieniu stanął w drzwiach lokaj Leopold. Księżna rozkazała zastawić śniadanie w salonie, oddając zarazem służącemu paczkę listów do dalszego załatwienia. Leopold, kłaniając się nisko, odszedł.
 Podczas gdy księżna rozmawiała z lokajem,