Strona:PL Na drogach duszy.djvu/123

 Czy niebo już świta?...
 Odwieczne światło zapada.
 Jakieś westchnienie czołga się wzdłuż ciemnych krańców nieba — jakaś melodya wkrąża się w leje czarnych gór pasma —
 Czy niebo już świta?
 Jakiś szloch i kwilenie, a sny jego spływają w miękkich potokach poprzez śpiące kwiaty w ciche światów doliny.
 Czy niebo już świta?
 Siedzę nad jeziorem, którego dawniej nie było.
 Ponad szklistą wód tonią zawisł rozwartemi skrzydły wielki ptak,
 Co wnika w mózg i serce...
 O dziwny ptaku, z czem Cię porównać?
 Był jeden, co był jak Ty!
 Ojcem mi był i synem...
 Ale odleciał, zaczem rano nadeszło.
 Zaczem zagasło odwieczne światło.
 O dziwny ptaku, jakby Cię nazwać?
 Och! spływasz mi już z mych oczu,
 Już nikniesz...
 ............
 Słyszę przebłysk cichego szumu,
 Och, taki cichy, och, taki bliski.
 Tak słodki, tak bliski, jakby coś we mnie szumiało,
 Jakbym miał skrzydła, jakbym był ptakiem,
 I jakbym zawisł nad wód zatorem.
 O dziwny ptaku, jak mam się nazwać?
 Jak nazwać me skrzydła?
 A jak jezioro,
 Nad którem płynę?
 ............
 Rozpostrzeć skrzydła,
 Och! raz ten jeden!