Strona:PL Negri Niedola Burze.pdf/186

Radość, bez cienia za sobą, na ziemi...
Śpiewać piosenki, żyć dźwięki słodkiemi
 Pierwszego szczebiotu — syna!

Domek twój cienią gęstwiny zielone,
A po dywanach, gdzie spojrzeć, rzucone
 Pajace, piłki i konie...
Przez drzwi balkonu otwarte na słońce,
Wlatują tchnienia fijołków marzące,
 I róży stulistnej wonie.

Dziecina biega... Jak światła, jej wszędzie
Pełno... Ty patrzysz, a serce twe przędzie
 Błękitną przędzę nadziei...
A myśl twa w czystych lazurów ogromy
Leci, jak owe lekuchne atomy
 W słonecznej pyłów zawiei...

Śmiej się! Bądź zawsze tak pewna, tak rada
Życiu!... Chłód jego i zawód i zdrada
 Złamałyby cię, o, złoty
Kwiecie! Tak rzadko wschodzi szczęścia gwiazda!
Śmiej się!... Ja patrzę, i śnią mi się gniazda
 Pełne skrzydlatej pieszczoty!

Śnią mi się gniazda, które wiosna plecie
Z mchu i miłości, w gęstwinie drzew, w kwiecie
 Stojących, co drżą szczebiotem
Piskląt i szczęścia... I wody bieżące
Wielkich rzek cichych, i zorza, i słońce
 O wielkiem południu złotem...

Śnią mi się równin błogich święte plony,
I pasz soczystych kobierzec zielony,
 Co wzgórza w dali ocienia...