Ta strona została uwierzytelniona.
I skał duchy zstępują o wiośnie
W mgłach miesięcznych, i śnieżyc letargi,
I wód huki, i mroki głębokie,
I rusałek piosenki i skargi, —
Wszystko, wszystko twa wchłania mogiła,
W promień światła i w kwiat to zamienia,
I rozświetla skalistą samotnię,
I rozmaja ten kraj zapomnienia!
