Strona:PL Nekrasz - Pionierka harcerska.djvu/14

kowe Naczelnictwo Skautowe we Lwowie, jeżeli chodzi o pionierkę, kształciły instruktorów przeważnie w zakresie technicznym. Od roku 1916, na Rusi, gdzie wojny, jak w kraju, bezpośrednio nie odczuwano, Naczelnictwo Kijowskie, w gronie którego znajdowało się paru „skolszczan“ a wśród nich i autor organizuje kursy, osiągając znaczne pogłębienie metodyki przedmiotu.
 Na jednym z tych kursów pod Kijowem w r. 1918, kierowanym przez Naczelnika Harcerstwa na Rusi, St. Sedlaczka, otrzymałem polecenie zorganizowania działu pionierki. Korzystając z tego, iż zabiegi moje w kierownictwie kursu o przydział większej stosunkowo ilości godzin na pionierkę, uwieńczone zostały pomyślnym skutkiem, miałem możność swobodnego wypróbowania właściwego systemu pracy w tym dziel i z radością stwierdziłem, że przy pomocy pionierki łatwo wzniecić u harcerzy pragnienie inicjatywy, zachęcić do pomysłowości, pobudzić do zaradności i zręczności, które to cechy muszą być jak najbardziej czynne przy ćwiczeniach. Wypływały z tego dalsze wskazówki metodyczne, mówiące, iż pionierka winna być przede wszystkim przedmiotem intensywnego ruchu, oraz że biorącym w niej udział należy pozostawić możliwie dużą samodzielność, przy równoczesnym wymaganiu od nich jak największej sprawności i pracowitości, tych podstawowych warunków w ćwiczeniu jednostki.
 Na tymże kursie starano się również rozwiązać kwestię pionierki w harcerstwie żeńskim. Zasadnicze