Leżał z dala, jej szaty dłoń nie tknęła krewka.
Miała spokój, a tego tylko chciała dziewka.
643
Przyszła służba i szaty przyniosła im nowe,
Co na ślubny poranek od dawna gotowe,
Wszyscy byli weseli, lecz ciężko strapiony
Był król, choć go nad innych wznosił blask korony.
644
Jak każe stary zwyczaj i odwieczne prawo,
Poszedł Gunter z Brunhildą do kościoła żwawo,
By wysłuchać mszy świętej; przybył Zygfryd z żoną
Ścisk był wielki w kościele, liczne wiernych grono.
645
A przyniesiono, co się królowi należy,
Korony i królewskiej zapasy odzieży.
Ksiądz ich pobłogosławił, a gdy msza skończona,
Na czterech głowach jasno błyszczała korona.
646
Wiele pacholąt, sześćset może albo więcej
Miecz rycerski z prawicy dostało książęcej,
Radość wielka powstała po krainie całej —
W ręku młodych rycerzy kopie pękały.
647
W oknach stały dziewoje, patrząc na igrzyska,
Przed niemi moc puklerzy w słoneczku połyska.
Lecz król rzucił zabawy i rycerskie koło,
Wśród wesołej ochoty posępne miał czoło.
648
Niejednako się młodym małżonkom powiodło!
Wiedział rycerz odrazu, co króla ubodło,
Wiec przystąpił poufnie i począł go badać:
„Jakże tam dziś wypadło? Raczcież opowiadać!“
649
A Gunter rzekł: „Doznałem haniebnego sromu,
„Ot, sprowadziłem dyabła, nie żonę, do domu,
„Chciałem ją czule pieścić, ona mnie tymczasem
„Na haku powiesiła, związanego pasem.
