I w całej ziemi było nie mało radości,
Król podejmował hojnie zaproszonych gości.
686
Trwały gody wspaniałe aż przez dwa tygodnie
A wciąż się gwar wesoły rozlegał swobodnie
Wśród rozlicznej zabawy, i huczna ochota. —
Ze skarbca wydawano bez rachunku złota.
687
Krewni króla dawali za jego rozkazem
I na cześć jego szaty, złoto, srebro razem
I rumaki, by hojnie obdarzyć minstrele.
Miała biedna drużyna uciechy tam wiele.
688
Zygfryd zasię, żuławski królewicz bogaty,
I jego tysiąc mężów dali wszystkie szaty,
W których w nadreńską ziemię przyjechali strojnie,
Dali rzędy i konie! Umieli żyć hojnie!
689
A zanim się bogate szaty rozdzieliło,
Niejednemu już czekać i za długo było, —
Nigdzie goście weselszej nie mogli mieć doli.
Tak się gody skończyły po Guntera woli.
 |
|
|
690
Rozjechali się wreszcie wszyscy z tej gościny,
Wtedy rzekł Zygmuntowic do swojej drużyny:
„Czas i nam się wybierać już w ojczystą stronę!“
A wieść ta ucieszyła wielce jego żonę.
691
Pytała męża: „Kiedyż udamy się w drogę?
„Lecz pomnij, ja zbyt nagle wybrać się nie mogę,
