Strona:PL Niedola Nibelungów.djvu/16

przyjeżdżają; gdy Atli żąda skarbu, chwytają za broń, lecz w walce giną wszyscy. Mszcząc się za śmierć braci, zabija Gudruna swoje i Atlego dzieci i małżonka swego, podpala zamek a sama rzuca się w morze.
 Oto zarys zdarzeń, jak je podanie opowiada. Wyjaśnia się stąd najprzód znaczenie skarbu. Złoto budzi niepomierną żądzę ludzi i przynosi zgubę temu, kto je posiada; złoto jest przekleństwem, przez nie ginie Hreidmar, Fafnir, Reigin, Sigurd, bracia Gudruny i Atli; kto skarb posiędzie, staje się Nibelungiem, mieszkańcem Nifiheimu, poświęconym śmierci. Dla tego nazwisko to przechodzi na każdego posiadacza skarbu. Twórca poematu „Niedola Nibelungów“ przenosi też tę nazwę z jednych osób na drugie, ale nie tłómaczy powodu, bo tłómaczyć go nie potrzebował, skoro każdy z jego słuchaczy świadom był właściwego związku.
 Również dawniejszy stosunek Brunehildy do Zygfryda, niejasny w poemacie, dopiero z tego podania wysnuwa się jasno i tłómaczy bieg wypadków. Nie jest on epizodem tylko, ale integralną częścią i motywem akcyi, chociaż poeta usunął wiarołomstwo z ram swego opowiadania, nie chcąc obniżać moralnej wartości bohatera i zaćmiewać jasnej jego postaci.
 Demoniczne rysy Sigurda zatarły się w poemacie z małym wyjątkiem. Mit o Sigurdzie i Brynhildzie jest tylko fantastycznem rozszerzeniem i uplastycznieniem kilku ważnych myśli i pojęć z starogermańskiego kultu natury; Sigurd jest niejako uczłowieczeniem mitologicznych postaci Baldera, Freyra a nawet poczęści Odina; lecz w poemacie ślad boskiego