„I nakaż, niech podadzą mą bojową zbroję,
„Sam pójdę i wypytam sam burgundzkie woje.“
2316
Lecz mu odrzekł Hildebrand: „Któż wam się uzbroi?
„Tylu macie rycerzy, co tu przy was stoi.
„Sam zostałem, bo cała zginęła drużyna.“
Przeląkł się król, strapiła srodze go nowina.
2317
On nigdy takiej wieści nie odbierał smutnej,
Więc zawołał: „Gdy moich spotkał zgon okrutny,
„To Bóg mi chyba swojej odmówił pomocy!
„Niegdyś miałem potęgi dość, siły i mocy.
2318
„Ale jak to być mogło?“ mówił Dytrych dalej,
„Iż tacy dzielni męże wszyscy popadali
„Z rąk pomęczonych długim wysiłkiem i bojem?
„Jużci jam ich nieszczęściem w grób powalił swojem.
2319
„Ale skoro mnie ściga los już bez litości,
„Powiedz, czy jeszcze żyje który z owych gości?“
A Hildebrand odrzecze: „Dalibóg, też mało!
„Jeno Hagen i Gunter, dwóch tylko zostało.“
2320
— „Drogi Wolf harcie! Skoro taka mnie spotkała
„Strata, żal mi, że matka na świat mnie wydała!
„I Sigestap i Wolfwin i Wolfprand? — Mój Boże!
„Któż w powrocie do domu teraz mi pomoże?
2321
„Helpfrycha mi zabito, Gerharta, Wicharta!
„Ach została mi boleść przenigdy niestarta, —
„Tu kres, tu dzień ostatni wszelkiej mej radości!
„Bieda, że nikt nie może umierać z żałości!“
 |
|
|
