Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 033.png

Niedługo potem onych pociech takich było,
 Bo się zaś znowu morze tegoż dnia wzburzyło.
Srogim wichrem wzruszone, wodę wydymały
 Wiatry wielkie, tak że się i brzegi wzdrygały,
Abo z boku Boreas wypadłszy szalony,
 Z skał zimnych od północy gniewem poruszony,
Wzruszył morze tak, że się z piaskiem pomięszały
 Wody słone, i nawy wielkie ponurzały
W przepaści prawie do dna baltyckie głębokie,
 Abo je aż pod niebo wznosiły wysokie.
Gdzieśkolwiek jedno pojźrzał, zewsząd wielkie trwogi:
 Jeśli ku niebu, z gromem piorun latał srogi,
I deszcz lał bez przestanku, a burze straszliwe
 Szum ogromny czyniły; jeśliś na gniewliwe
Zaś morze wejżrzał, wielki strach, i śmierć zdradliwa
 Tuż stała u samego okrętu złośliwa.
A ludzie z płaczem wielkim do Boga wołali
 O miłosierdzie, i jego pomocy wzywali.
Dwa dni już, i noc jednę w tej niebezpieczności
 Byli wszyscy, i w onej wielkiej nawałności.
Drugiej nocy nawiętsze jeszcze trwogi były,
 Bo się wiatry gwałtownie sobie przeciwiły,
Raz Auster, a drugi raz przemagał północny,
 To z zachodnim Boreas potykał się mocny.
Tejże nocy powstawszy srogie nawałności,
 Zatopić chciały nawę naszę w głębokości,
Raz ją prawie pod same aż obłoki wbiły,
 To ją zaś zbytnie wały słonych wód okryły:
Lecz sternik nielękliwy umiał w to ugodzić,
 Że nawie wały srogie nic nie mogły szkodzić,
Bo sterem dobrze władał, umysłu nie strwożył,
 A nadzieję w inakszem zaś szczęściu położył:
W czem się namniej nie zawiódł, bo wnet ucichnęły
 Przeciwne sobie wiatry, w morze się pokryły
Halcyony, a Neptun, bóg wielkiego morza,
 Któremu czołem bije zawżdy jasna zorza,
Włożył rękę w zuchwale igrającą wodę,
 A rozpuścił po sobie swoję siwą brodę.
Zaczem też nawałności srogie ustąpiły,
 I Syreny krzykliwe w morze się pokryły;